Caserne - Jean Ferrat

Blanchis les troncs des marronniers

Tous au carré bien alignés

Rouges les toits rouges les briques

Bleu le ciment patriotique

Et pas une herbe dans la cour

Pour nous passer le mal d’amour

Ici tout est réglementaire

Pas un caillou n’est de travers

Murs en béton chevaux de frise

Y’a que les barbelés qui frisent

En rang par trois pas cadencé

Sous l’oeil attendri des bouchers

On maquignonne il faudrait voir

Pour les augustes abattoirs

Ici le monde est chamboulé

Les assassins sont galonnés

Partout la crasse et la bêtise

Ces deux vertus de l’entreprise

Partout la raison du plus fort

Sous le badigeon tricolore

Je reste à toi ma solitude

Dans le troupeau des habitudes

Et jusque dans le désarroi

Quand le poète est aux abois

Pour tous les moutons qui consentent

Je suis la rage impénitente

Seul au milieu de la débine

C’est à moi seul que je jaspine

Holà de la philanthropille

Y’a des consciences qui roupillent

Blanchis les troncs des marronniers

Tous au carré bien alignés

Rouges les toits rouges les briques

Bleu le ciment patriotique

Et pas une herbe dans la cour

Pour nous passer le mal d’amour…

De stammen van de kastanjebomen witter maken

Allemaal netjes uitgelijnd in het kwadraat

Rood de daken, rood de stenen

Blauw het patriottische cement

En geen onkruid in de tuin

Om ons de pijn van de liefde te besparen

Hier is alles geregeld

Geen kiezelsteen staat scheef

Betonnen muren Cheval de frise

Alleen het prikkeldraad krult

Op een rij in drie snelle stappen

Onder het tedere oog van de slager

We zijn aan het ruilen, we zouden het moeten zien

Voor de slachthuizen van augustus

Hier staat de wereld op zijn kop

De moordenaars zijn gevlochten

Overal vuiligheid en domheid

Deze twee deugden van het bedrijf

Overal de reden van de sterkste

Onder de driekleurige whitewash

Ik blijf de jouwe mijn eenzaamheid

In de kudde van gewoonten

En in de war

Wanneer de dichter op afstand is

Voor alle schapen die ermee instemmen

Ik ben onberouwvolle woede

Alleen in het midden van de debine

Het is voor mij alleen dat ik klets

Whoa filantropie

Er zijn gewetens die snoozen

De stammen van de kastanjebomen witter maken

Allemaal netjes uitgelijnd in het kwadraat

Rood de daken, rood de stenen

Blauw het patriottische cement

En geen onkruid in de tuin

Om ons de pijn van de liefde te besparen...