Carco - Jean Ferrat

Dis qu’as-tu fait des jours enfuis

De ta jeunesse et de toi-même

De tes mains pleines de poèmes

Qui tremblaient au bout de ta nuit

Il avait toujours dans la tête

Le manège d’anciens tourments

De la fenêtre par moment

Parvenaient des bouffées de fête

Où sont les lumières lointaines

Voici fermés les yeux éteints

Ce chant des lilas au matin

De Montmartre à Mortefontaine

Dis qu’as-tu fait des jours enfuis

De ta jeunesse et de toi-même

De tes mains pleines de poèmes

Qui tremblaient au bout de ta nuit

Tu meurs sans avoir vu le drame

Carco qui ne sus que chanter

Te souviens-tu de cet été

De Nice où nous nous rencontrâmes

On faisait semblant d'être heureux

Le ciel ressemblait à la mer

Même l’aurore était amère

C'était en l’an quarante-deux

Dis qu’as-tu fait des jours enfuis

De ta jeunesse et de toi-même

De tes mains pleines de poèmes

Qui tremblaient au bout de ta nuit

Excuse-moi que je le dise

Dans ce Paris où tu n’es plus

Comme Guillaume l’a voulu

Qu’un nom qui se mélancolise

Que l’avenir du moins n’oublie

Ce qui fut le charme de l’air

Le bonheur d'être et le vin clair

La Seine douce dans son lit

Dis qu’as-tu fait des jours enfuis

De ta jeunesse et de toi-même

De tes mains pleines de poèmes

Qui tremblaient au bout de ta nuit

Ce coeur que l’homme avec lui porte

Ne change pas avec le vent

Nous mettrons demain comme avant

Des coquelicots à nos portes

Les mots que nous avons cueillis

Les voici pour celui qui meurt

Passent les gens et tu demeures

O poète de mon pays

Dis qu’as-tu fait des jours enfuis

De ta jeunesse et de toi-même

De tes mains pleines de poèmes

Qui tremblaient au bout de ta nuit

Zeg wat heb je gedaan met de voorbije dagen

Van je jeugd en van jezelf

Van je handen vol gedichten

Wie trilde aan het einde van je nacht?

Hij had altijd in gedachten

De draaimolen van oude kwellingen

Van venster op tijd

Feestelijke trekjes kwamen eraan

Waar zijn de verre lichten

Hier zijn gesloten ogen gedoofd

Dit lied van de seringen in de ochtend

Van Montmartre naar Mortefontaine

Zeg wat heb je gedaan met de voorbije dagen

Van je jeugd en van jezelf

Van je handen vol gedichten

Wie trilde aan het einde van je nacht?

Je sterft zonder het drama te hebben gezien

Carco die alleen kan zingen

Herinner je je die zomer nog?

Van Nice waar we elkaar hebben ontmoet

We deden alsof we gelukkig waren

De lucht leek op de zee

Zelfs de dageraad was bitter

Het was in het jaar tweeënveertig

Zeg wat heb je gedaan met de voorbije dagen

Van je jeugd en van jezelf

Van je handen vol gedichten

Wie trilde aan het einde van je nacht?

Sorry dat ik het zeg

In dit Parijs waar je niet meer bent

Zoals William wilde

Dan een naam die melancholisch wordt

Laat de toekomst in ieder geval niet vergeten

Wat was de charme van de lucht?

Het geluk van het zijn en de heldere wijn

De lieve Seine in haar bed

Zeg wat heb je gedaan met de voorbije dagen

Van je jeugd en van jezelf

Van je handen vol gedichten

Wie trilde aan het einde van je nacht?

Dit hart dat de man met hem draagt

Verander niet met de wind

We zetten morgen zoals voorheen

Klaprozen voor de deur

De woorden die we hebben gekozen

Hier zijn ze voor degene die sterft

Mensen gaan voorbij en jij blijft

O dichter van mijn land

Zeg wat heb je gedaan met de voorbije dagen

Van je jeugd en van jezelf

Van je handen vol gedichten

Wie trilde aan het einde van je nacht?