17 ans - Jean Ferrat

Je l’ai vue je l’ai vue je vous jure un matin

Arrivant en avion de son pays lointain

Aussi fraîche aussi tendre aussi gaie qu’un printemps

Et s’arrêta le temps

Elle avait le teint mat des yeux croissant de lune

Sur ses reins qui dansaient deux longues tresses brunes

Donnaient à sa jeunesse un éclat triomphant

Sous le soleil levant

Elle était à la fois timide et sûre d’elle

Par sa voix ses propos sa grâce naturelle

Rien ne la distinguait des filles de ce temps

Elle avait dix-sept ans

Nulle ombre ne voilait son regard enfantin

Nul regret ne faisait palpiter sa poitrine

Elle avait au combat de sa main douce et fine

Tué dix américains

Ik zag haar, ik zag haar, ik zweer het op een ochtend

Aankomst per vliegtuig vanuit zijn verre land

Zo fris als mals zo vrolijk als een lente

En de tijd stopte

Ze had donkere maansikkel ogen

Op haar lendenen die twee lange bruine vlechten dansten

Gaf zijn jeugd een triomfantelijke gloed

Onder de rijzende zon

Ze was zowel verlegen als zelfverzekerd

Door haar stem haar woorden haar natuurlijke gratie

Niets onderscheidde haar van de meisjes van die tijd

Ze was zeventien

Geen schaduw versluierde haar kinderachtige blik

Geen spijt deed zijn borst kloppen

Ze had in de strijd met haar zachte en fijne hand

Tien Amerikanen vermoord