The Pequod Meets the Delight - Jamie Lenman

The intense Pequod sailed on;

the rolling waves and days went by;

the life-buoy-coffin still lightly swung;

and another ship, most miserably

misnamed the Delight, was descried.

As she drew nigh, all eyes were fixed upon

her broad beams, called shears, which, in some whaling-ships, cross the

quarter-deck at the height of eight or nine feet;

serving to carry the spare,

unrigged, or disabled boats

Upon the stranger’s shears were beheld the shattered, white ribs,

and some few splintered planks, of what had once been a whale-boat;

but you now saw through this wreck, as plainly as you see through the peeled,

half-unhinged, and bleaching skeleton of a horse

«Hast seen the White Whale?»

«Look!»

replied the hollow-cheeked captain from his taffrail;

and with his

trumpet he pointed to the wreck

«Hast killed him?»

«The harpoon is not yet forged that ever will do that,» answered the other,

sadly glancing upon a rounded hammock on the deck, whose gathered sides some

noiseless sailors were busy in sewing together

«Not forged!»

and snatching Perth’s levelled iron from the crotch,

Ahab held it out, exclaiming--«Look ye, Nantucketer;

here in this hand I hold

his death!

Tempered in blood, and tempered by lightning are these barbs;

and I swear to temper them triply in that hot place behind the fin,

where the White Whale most feels his accursed life!»

«Then God keep thee, old man--see'st thou that"--pointing to the hammock--»

I bury but one of five stout men, who were alive only yesterday;

but were dead ere night.

Only THAT one I bury;

the rest were buried before

they died;

you sail upon their tomb." Then turning to his crew--"

Are ye ready there?

place the plank then on the rail, and lift the body;

so,

then--Oh!

God"--advancing towards the hammock with uplifted hands--"

may the resurrection and the life--"

«Brace forward!

Up helm!»

cried Ahab like lightning to his men.

But the

suddenly started Pequod was not quick enough to escape the sound of the splash

that the corpse soon made as it struck the sea;

not so quick, indeed,

but that some of the flying bubbles might have sprinkled her hull with their

ghostly baptism

As Ahab now glided from the dejected Delight, the strange life-buoy hanging at

the Pequod’s stern came into conspicuous relief

«Ha!

yonder!

look yonder, men!»

cried a foreboding voice in her wake.

«In vain, oh, ye strangers, ye fly our sad burial;

ye but turn us your

taffrail to show us your coffin!»

De intense Pequod zeilde verder;

de rollende golven en de dagen gingen voorbij;

de reddingsboei-kist zwaaide nog lichtjes;

en een ander schip, zeer ellendig

verkeerde naam de Delight, werd beschreven.

Toen ze dichterbij kwam, waren alle ogen gericht op

haar brede balken, scharen genaamd, die in sommige walvisschepen de

achterdek ter hoogte van acht of negen voet;

dienen om de reserve te dragen,

niet-getuigde of uitgeschakelde boten

Op de schaar van de vreemdeling zag men de verbrijzelde, witte ribben,

en een paar versplinterde planken van wat ooit een walvisboot was geweest;

maar je hebt nu door dit wrak heen gekeken, net zo duidelijk als door de gepelde,

half losgeslagen en bleek skelet van een paard

"Heb je de Witte Walvis gezien?"

"Kijken!"

antwoordde de kapitein met holle wangen uit zijn tafrail;

en met zijn

trompet wees hij naar het wrak

"Heb je hem vermoord?"

«De harpoen is nog niet gesmeed die dat ooit zal doen,» antwoordde de ander,

treurig kijkend naar een afgeronde hangmat op het dek, waarvan de verzamelde zijkanten wat

geruisloze matrozen waren druk aan het naaien

«Niet vervalst!»

en Perth's genivelleerde ijzer uit het kruis rukken,

Achab hield het uit en riep uit: «Kijk, Nantucketer;

hier in deze hand houd ik

zijn dood!

Gehard in bloed en getemperd door bliksem zijn deze weerhaken;

en ik zweer ze driemaal te temperen in die hete plaats achter de vin,

waar de Witte Walvis het meest zijn vervloekte leven voelt!»

«God beware je dan, oude man — zie je dat" — wijzend op de hangmat —»

Ik begraaf slechts één van de vijf stevige mannen, die gisteren nog leefden;

maar waren dood voor de nacht.

Alleen DIE begraaf ik;

de rest is eerder begraven

ze zijn overleden;

je zeilt op hun graf.' Dan wend je je tot zijn bemanning...'

Ben je daar klaar?

plaats de plank vervolgens op de rail en til het lichaam op;

dus,

dan... Oh!

God"--voorbij de hangmat met opgeheven handen--"

moge de opstanding en het leven..."

« Zet je schrap!

Aan het roer!»

riep Achab als de bliksem naar zijn mannen.

Maar de

plotseling begon Pequod was niet snel genoeg om te ontsnappen aan het geluid van de plons

dat het lijk snel maakte toen het de zee sloeg;

niet zo snel, inderdaad,

maar dat sommige van de vliegende bubbels haar romp zouden hebben besprenkeld met hun

spookachtige doop

Terwijl Achab nu uit de neerslachtige Verrukking gleed, de vreemde reddingsboei die aan hing...

De achtersteven van de Pequod kwam in opvallende opluchting

«Ha!

daarginds!

kijk daarginds, mannen!»

riep een onheilspellende stem in haar kielzog.

«Tevergeefs, o, vreemdelingen, vliegt u onze droevige begrafenis;

gij, maar geef ons uw

taffrail om ons uw kist te laten zien!»