Il pleut, bergère - Jacques Douai

Il pleut, il pleut bergère,

La fille pleure tout bas,

Espérant que la guerre,

Et la pluie finira.

Hommes d’armes pénètrent,

Gardent puis la forêt.

Ont vu à la fenêtre,

La fille qui pleurait.

Messieurs dit la gamine:

Faudrait que vous iriez

Dans la grange voisine,

Et du feu vous feriez.

Pour nous sécher la belle,

Point n’ai besoin de feu.

J’irai en ta ruelle,

Tant de fois que tu veux.

Je vous fait ma prière,

Ne parlez pas ainsi.

M’ont promise pour la guerre.

M’a laissée seule ici.

Et tout ce qui ont cloufiché

Le Seigneur sur la croix,

N’oserait me toucher,

Ni les soldats du roi.

Nous ont tués de bonnes filles,

Et omis tant de lions.

Culbutent la fille,

Et puis sont repartis.

Sont repartis en chasse,

Mais derrière eux ils ont

Déchiré la paillasse,

Avec leurs éperons.

S’enfuit à la rivière,

Coupé du lin nouveau.

Et la journée entière,

Vilain échevau.

Mais si s’en va la trace

De ceux qui ont passé,

En son cœur d’autre trace,

Qui pourra les passer.

Het regent, het regent herderin,

Het meisje huilt zachtjes,

In de hoop dat de oorlog

En de regen zal stoppen.

Man-at-arms komen binnen,

Bewaak dan het bos.

heb gezien bij het raam,

Het huilende meisje.

Heren zeiden het kind:

Je moet gaan

In de naastgelegen schuur

En ontslaan zou je doen.

Om ons mooi af te drogen,

Ik heb geen vuur nodig.

Ik ga je baan af,

Zo vaak als je wilt.

ik bid tot je,

Praat niet zo.

Beloofde me voor de oorlog.

Heeft me hier alleen gelaten.

En dat alles verpest

De Heer aan het kruis,

Zou me niet durven aanraken,

Noch de soldaten van de koning.

Heeft ons vermoord, goede meisjes,

En zoveel leeuwen weggelaten.

Tuimel het meisje,

En toen vertrokken ze.

Ben op jacht gegaan,

Maar achter hen hebben ze

Verscheurd de stromatras,

Met hun sporen.

vluchtte naar de rivier,

Gesneden uit nieuw linnen.

En de hele dag,

Ondeugende henk.

Maar als het spoor verdwijnt

Van degenen die zijn geslaagd,

In zijn hart een ander spoor,

Wie kan ze passeren.