Sur Le Bord Du Banc - Jacques Douai

Derrière chez nous y a un étang,

Trois beaux canards s’en vont baignant,

Le fils du roi s’en va chassant.

Sur le banc, sur le bord du banc,

L’amour m’appelle,

Sur le banc, sur le bord du banc,

L’amour m’attend.

Avec son grand fusil d’argent;

Vise à le noir, tua le blanc,

O fils du roi, tu es méchant.

D’avoir tué mon canard blanc.

Par-dessous l’aile il perd son sang.

Et par le bec l’or et l’argent.

Toutes ses plumes s’envolent au vent.

Trois dames s’en vont les ramassant.

C’est pour en faire un lit de camp.

C’est pour en faire un lit de camp.

C’est pour en faire un lit de camp.

Pour y coucher tous les passants.

Achter ons is een vijver,

Drie mooie eenden gaan zwemmen,

De zoon van de koning gaat op jacht.

Op de bank, op de rand van de bank,

De liefde roept mij

Op de bank, op de rand van de bank,

De liefde wacht op mij.

Met zijn grote zilveren geweer;

Richt op de zwarte, dood de witte,

O zoon van de koning, je bent slecht.

Voor het doden van mijn witte eend.

Onder de vleugel bloedt hij.

En bij de snavel goud en zilver.

Al zijn veren wapperen in de wind.

Drie dames gaan op pad om ze op te halen.

Het is om er een ledikant van te maken.

Het is om er een ledikant van te maken.

Het is om er een ledikant van te maken.

Om alle voorbijgangers daar te laten slapen.