Ballade des pendus - Jacques Douai

Frères humains qui après nous vivez,

N’ayez de coeur contre nous endurci,

Car, si pitié de nous pauvres avez,

Dieu en aura plus tôt de vous merci.

Vous nous voyez ci attachés, cinq, six:

Quant de la chair que trop avons nourrie,

Elle est déjà dévorée et pourrie,

Et nous, les os, devenons cendre et poudre.

De notre mal personne ne s’en rie:

Mais priez Dieu que tous nous veuille absoudre!

Menselijke broeders die na ons leven,

Wees niet verstokt van hart tegen ons,

Want als medelijden met ons arm hebben,

God zal je eerder hebben, dank je.

Je ziet ons hier bijgevoegd, vijf, zes:

Wat betreft het vlees dat we te veel hebben gevoed,

Ze is al verslonden en verrot,

En wij, de botten, worden as en stof.

Om ons kwaad lacht niemand:

Maar bid tot God dat we allemaal vrijgesproken zullen worden!