Out of the Fire - Iris DeMent

On a gravel back-road, down deep in the Fall

So long ago, yet how well I recall

My Grandfather’s green truck with the rusted-out rims

And me on the seat, between my Mamma and him

How we rattled along, until the old Ford, it stalled

And Momma said «Jump on out, pick you a big cotton ball»

An Autumn leaf scraped its way across the road

We were headed back home

See the proud, thrusting, curve of the robin’s red breast

Out gathering worms to return to her nest

The lavender haze at the first light of dawn

A woman’s clear voice lilting in song

And all the fine words our poets have said

The sparkling dew upon the spider’s silk web!

Does one matter more?

Does one matter less?

Who of us can say?

The tents are rolled up, the Revival’s left town

All that remains is the fine sawdust ground

Still wet from the tears that fell from the eyes

Of folks too far down to hang back in pride

And I am here, too, like I always was:

Deep in the pain, strong in the love

Still singing my prayer to Heaven above

Heartfelt and true

Once you were the dawn, the dusk, and the light

Without the dream of holding you tight

My days turned to black, I could hardly take breath

I stumbled my way thru a fate worse than death

But like the Phoenix that rose right out of the fire

I came back too, from a bed of desire

And shook from my wings the ash from the pyre

And headed back home

Op een onverharde weg, diep in de herfst

Zo lang geleden, maar hoe goed herinner ik me?

De groene vrachtwagen van mijn grootvader met de verroeste velgen

En ik op de stoel, tussen mijn mama en hem

Hoe we doorgingen, totdat de oude Ford stopte

En mama zei: "Spring eropuit, pak een grote watje voor je"

Een herfstblad schraapte zich een weg over de weg

We gingen terug naar huis

Zie de trotse, stotende ronding van de rode borst van het roodborstje

Uit het verzamelen van wormen om terug te keren naar haar nest

De lavendelnevel bij het eerste ochtendgloren

De heldere stem van een vrouw zingt in het lied

En alle mooie woorden die onze dichters hebben gezegd

De sprankelende dauw op het spinnenweb!

Is één belangrijker?

Doet er iets minder toe?

Wie van ons kan dat zeggen?

De tenten zijn opgerold, de linker stad van de Opwekking

Het enige dat overblijft is de fijne zaagselgrond

Nog nat van de tranen die uit de ogen vielen

Van mensen te ver naar beneden om trots achterover te leunen

En ik ben hier ook, zoals ik altijd was:

Diep in de pijn, sterk in de liefde

Ik zing nog steeds mijn gebed tot de hemel hierboven

Hartverwarmend en oprecht

Ooit was jij de dageraad, de schemering en het licht

Zonder de droom om je stevig vast te houden

Mijn dagen werden zwart, ik kon bijna niet ademen

Ik strompelde door een lot dat erger was dan de dood

Maar zoals de Feniks die recht uit het vuur rees

Ik kwam ook terug uit een bed van verlangen

En schudde van mijn vleugels de as van de brandstapel

En terug naar huis