The Cavern - Inter Arma

The sun stings my faded eyes

On this burning morn

No refuge in sight

No breath to cull a cry

Dragging my broken bones

In a trail of dust behind me

Under the dispiriting watch

Of the soulless, blinding eye

Rising from the desert

An exiled peak stands forlorn

A vast fortress whose facade

Defies the will of all men

Crawling from the desert

An exiled man weeps forlorn

A frail vessel whose will

Has been defied by all men

In the shadow of a gnarled tree

At the foot of the peak, I collapse

And with one last remaining thought

I yearn for a grave in which to lie

Rising from the desert

An exiled peak stands forlorn

A vast fortress whose facade

Defies the will of all men

Crawling from the desert

An exiled man weeps forlorn

A frail vessel whose will

Has been defied by all men

Can be this be the end?

Is this all I have left?

To die at the foot of this towering peak?

As night’s hold creeps forward

A brilliant light appears from a concealed hollow

I gather my strength and rise from the dust

For this strange light lures me forward

It calls my name

It draws me near

It calls me name

It draws me near

I cross the threshold into this new realm

And with every step the light becomes brighter

As exhaustion’s clutch takes hold, I fall to the bank

Of a shimmering pool as clear as glass

Millions of brilliant lights dance and flicker from it’s depths

And with a sigh I cup my hands and drink

As my body falls numb and the light begins to fade

I know that in this cavern I’ll die

Bird of prey

What is your place

Down in the fields

Trespasser divine

No hunger atones

And still you must weep

Over the bones

And burn like the sun

Bearing the load

There’s no peace

Not in the sky

Not in the sea

Down in the dirt

Is where it must be

Down in the earth

Is where it must be

Down in the dirt

Is where it must be

Down in the dirt

Bird of prey

Trespasser divine

How do you sleep

Or measure the time

Your hunger alone

Must burn like the sun

And still you must weep

For everyone

For everyone

I awake to the howling of wind

My breath like acrid smoke in this thin glacial air

Where have I gone?

I try to shake off the confusion

And when I rise to my feet

I look out…

How am I standing at the summit of this lonesome peak?

Where have I gone?

The night sky splits and from it’s wound

Bleeds a spiraling aurora

As this spectacle draws closer

A figure appears

An ethereal woman whose long hair veils her face

She offers me her hand and tells me to not be afraid

I take it and she pulls me to her breast

«Don't be afraid, don’t be afraid» she says

As everything turns black

De zon prikt in mijn verbleekte ogen

Op deze brandende ochtend

Geen toevluchtsoord in zicht

Geen adem om te huilen

Mijn gebroken botten slepen

In een stofspoor achter me

Onder de ontmoedigende wacht

Van het zielloze, verblindende oog

Opstaan ​​uit de woestijn

Een verbannen piek staat verloren

Een enorm fort waarvan de gevel

Daagt de wil van alle mannen uit

Kruipen uit de woestijn

Een verbannen man huilt verloren

Een broos vaartuig wiens wil

Is door alle mannen getrotseerd

In de schaduw van een knoestige boom

Aan de voet van de top stort ik in

En met een laatste overgebleven gedachte

Ik verlang naar een graf om in te liggen

Opstaan ​​uit de woestijn

Een verbannen piek staat verloren

Een enorm fort waarvan de gevel

Daagt de wil van alle mannen uit

Kruipen uit de woestijn

Een verbannen man huilt verloren

Een broos vaartuig wiens wil

Is door alle mannen getrotseerd

Kan dit het einde zijn?

Is dit alles wat ik nog heb?

Om te sterven aan de voet van deze torenhoge piek?

Terwijl de nachtelijke greep naar voren kruipt

Er komt een schitterend licht uit een verborgen holte

Ik verzamel mijn kracht en sta op uit het stof

Want dit vreemde licht lokt me vooruit

Het noemt mijn naam

Het brengt me dichterbij

Het noemt me naam

Het brengt me dichterbij

Ik overschrijd de drempel naar dit nieuwe rijk

En met elke stap wordt het licht feller

Als de uitputtingsslag grijpt, val ik naar de bank

Van een glinsterend zwembad zo helder als glas

Miljoenen schitterende lichten dansen en flikkeren vanuit de diepte

En met een zucht pak ik mijn handen en drink

Terwijl mijn lichaam verdoofd raakt en het licht begint te vervagen

Ik weet dat ik in deze grot zal sterven

Roofvogel

Wat is jouw plaats?

Beneden in de velden

Goddelijke indringer

Geen honger verzoening

En toch moet je huilen

Over de botten

En branden als de zon

De last dragen:

Er is geen vrede

Niet in de lucht

Niet in de zee

Beneden in het vuil

Is waar het moet zijn?

Beneden in de aarde

Is waar het moet zijn?

Beneden in het vuil

Is waar het moet zijn?

Beneden in het vuil

Roofvogel

Goddelijke indringer

Hoe slaap je

Of meet de tijd

Je honger alleen

Moet branden als de zon

En toch moet je huilen

Voor iedereen

Voor iedereen

Ik word wakker van het gehuil van de wind

Mijn adem als bijtende rook in deze dunne ijslucht

Waar ben ik gebleven?

Ik probeer de verwarring van me af te schudden

En als ik opsta,

Ik kijk uit...

Hoe sta ik op de top van deze eenzame piek?

Waar ben ik gebleven?

De nachtelijke hemel splijt en uit zijn wond

Bloedt een spiraalvormige aurora

Naarmate dit spektakel dichterbij komt

Er verschijnt een figuur

Een etherische vrouw wiens lange haar haar gezicht bedekt

Ze biedt me haar hand en zegt dat ik niet bang moet zijn

Ik pak het en ze trekt me aan haar borst

«Wees niet bang, wees niet bang», zegt ze

Terwijl alles zwart wordt