A Waxen Sea - Inter Arma

Placid is the toll of the iron bell

As its resonance washes against the hills

And settles into the dry beds and knotted groves

Of the sun-parched valley at rest below

The morning rises guardedly

Over a stirring countryside

Illuminating the far off sea

A waxen shield, horizon’s protector

As I stagger up from the sun-bleached tiles

Where in night’s revelry I laid my head

I lean against a rusting lattice and compose my thoughts

My waking eyes held spellbound by a waxen sea

I raise my hands to the sea beyond

Intoxicated by the winds that whip up from her fair shores

I’ll mind any road, be they tranquil or pestilent

Through knotted, olden grove or stone-strewn ruin

To wander her fair shores

To be adrift in the azure

To covet the sea breeze

To daydream upon her dunes

All in due time

All in due time

All in due time

Placid is the toll of the iron bell

As its resonance washes against the hills

Rustig is de tol van de ijzeren bel

Terwijl zijn resonantie tegen de heuvels spoelt

En nestelt zich in de droge bedden en geknoopte bosjes

Van de zonovergoten vallei in rust beneden

De ochtend komt behoedzaam op

Over een roerend landschap

Verlicht de verre zee

Een wassen schild, de beschermer van de horizon

Terwijl ik omhoog wankel van de door de zon gebleekte tegels

Waar in de feestvreugde van de nacht ik mijn hoofd legde?

Ik leun tegen een roestend rooster en stel mijn gedachten samen

Mijn wakkere ogen betoverd door een wassende zee

Ik hef mijn handen op naar de zee daarachter

Bedwelmd door de wind die opwaait van haar mooie kusten

Ik let op elke weg, of ze nu rustig of onheilspellend zijn

Door geknoopt, oud bos of met stenen bezaaide ruïne

Om over haar mooie kusten te dwalen

Op drift zijn in het azuurblauw

Om de zeebries te begeren

Om over haar duinen te dagdromen

Alles op zijn tijd

Alles op zijn tijd

Alles op zijn tijd

Rustig is de tol van de ijzeren bel

Terwijl zijn resonantie tegen de heuvels spoelt