Тебе - Идефикс

Люди прячутся в бетонных коробках,

Будни — тюрьма для одиноких.

Некогда, им не до тебя.

Летят года, «приветы» друзьям.

В субботу или в воскресенье —

Когда есть время, когда мы с теми,

Кто до сих пор не стал для нас тенью —

Одним печень, другим точки на теле.

А дни всё летели, за ними недели.

С годами черствели, круги карусели,

Как акварелью: мыльно.

Друзья, я привык —

При встрече немы, переходим на «вы».

Припев:

Оставляй сердце, оставляй душу.

Вперёд туда, где ты никому не нужен.

И только небо плачет нам дождём.

Живём не так и думаем мы не о том.

Оставляй сердце, оставляй душу.

Вперёд туда, где ты никому не нужен.

И только небо плачет нам дождём,

А мотылька всё также манит огонёк.

Не помним наизусть её телефона,

Зато помним тех *лядей, кем околдованы.

И вроде ровно жизнь идёт, плавно,

А она всё ждёт.

Прости меня, мама.

Для меня-то она — вечно молодая,

Красивая такая с фотографий старых,

Где мы с братом совсем ещё юнцы,

Но жизнь идёт, тикают часы.

И когда-нибудь пожалею, но будет поздно.

Чёрная одежда, шипы и розы,

Но слёзы не вернут и не простят.

Дурак, позвони родителям, ради Христа!

Припев:

Оставляй сердце, оставляй душу.

Вперёд туда, где ты никому не нужен.

И только небо плачет нам дождём.

Живём не так и думаем мы не о том.

Оставляй сердце, оставляй душу.

Вперёд туда, где ты никому не нужен.

И только небо плачет нам дождём,

А мотылька всё также манит огонёк.

Оставляй сердце, оставляй душу.

Вперёд туда, где ты никому не нужен.

И только небо плачет нам дождём.

Живём не так и думаем мы не о том.

Оставляй сердце, оставляй душу.

Вперёд туда, где ты никому не нужен.

И только небо плачет нам дождём,

А мотылька всё также манит огонёк.

Mensen verstoppen zich in betonnen dozen

Weekdagen zijn een gevangenis voor eenzamen.

Een keer zijn ze niet aan jou.

Vliegende jaren, "hallo" aan vrienden.

Zaterdag of zondag -

Wanneer er een tijd is dat we bij die zijn

Wie is nog geen schaduw voor ons geworden -

Een lever, de andere punten op het lichaam.

En de dagen vlogen voorbij, gevolgd door weken.

In de loop der jaren zijn de cirkels van de carrousel muf geworden,

Zoals aquarel: zeepachtig.

Vrienden, ik ben gewend om -

Op de vergadering zijn we stom, we schakelen over naar "jij".

Refrein:

Verlaat je hart, verlaat je ziel.

Doorsturen naar waar niemand je nodig heeft.

En alleen de lucht huilt om ons met regen.

Zo leven we niet en we denken er niet over na.

Verlaat je hart, verlaat je ziel.

Doorsturen naar waar niemand je nodig heeft.

En alleen de lucht huilt om ons met regen,

En de mot wordt nog steeds aangetrokken door het licht.

We herinneren ons haar telefoonnummer niet uit het hoofd,

Maar we herinneren ons die * mensen die betoverd zijn.

En het leven lijkt soepel te verlopen, soepel,

En ze wacht nog steeds.

Vergeef me, mam.

Voor mij is ze voor altijd jong,

Zo'n mooie van oude foto's,

Waar mijn broer en ik nog jonge kinderen zijn,

Maar het leven gaat door, de klok tikt door.

En op een dag zal ik er spijt van krijgen, maar het zal te laat zijn.

Zwarte kleren, doornen en rozen

Maar tranen zullen niet terugkeren en zullen niet vergeven.

Dwaas, bel je ouders, in godsnaam!

Refrein:

Verlaat je hart, verlaat je ziel.

Doorsturen naar waar niemand je nodig heeft.

En alleen de lucht huilt om ons met regen.

Zo leven we niet en we denken er niet over na.

Verlaat je hart, verlaat je ziel.

Doorsturen naar waar niemand je nodig heeft.

En alleen de lucht huilt om ons met regen,

En de mot wordt nog steeds aangetrokken door het licht.

Verlaat je hart, verlaat je ziel.

Doorsturen naar waar niemand je nodig heeft.

En alleen de lucht huilt om ons met regen.

Zo leven we niet en we denken er niet over na.

Verlaat je hart, verlaat je ziel.

Doorsturen naar waar niemand je nodig heeft.

En alleen de lucht huilt om ons met regen,

En de mot wordt nog steeds aangetrokken door het licht.