Lame de fond - Hélène Ségara

Pars, maintenant

Je ne veux pas entendre ces mots

Je les connais tous, déjà

Je garderai, le peu d’amour étendu

Au fond de moi, après toi

Pars, maintenant

Avant que le jour se lève

Prends la nuit, et disparais

Tu n’es qu’un homme de plomb, fondu pour la guerre

Au coeur de fer;

qui ne tient qu’au combat

Je suis une lame de fond, tombée dans tes bras

Oh, laisse-moi, à nos plus beaux souvenirs

Je, me souviens

De la douceur de ta peau

Des brûlures, de nos baisers

Longs, sinueux

Profonds comme le lit d’un fleuve

Dont la source, ne tarirait pas

Mais, aujourd’hui

Tu préfères, la nuit

Les éphémères, et l’oubli

Tu n’es qu’un homme de plomb, fondu pour la guerre

Au coeur de fer;

qui ne tient qu’au combat

Je suis une lame de fond, tombée dans tes bras

Oh, laisse-moi, à nos plus beaux souvenirs

Pars, maintenant

Il est trop tard à présent

Pour rejoindre, nos deux mains

Referme derrière toi

Toutes les portes que tu pourras

Et laisse-moi, à nos plus beaux souvenirs

Tu n’es qu’un homme de plomb, fondu pour la guerre

Au coeur de fer;

qui ne tient qu’au combat

Je suis une lame de fond, tombée dans tes bras

Oh, laisse-moi, à nos plus beaux souvenirs

vertrek nu

Ik wil die woorden niet horen

Ik ken ze allemaal al

Ik zal houden, de kleine liefde uitgebreid

Diep in mij, na jou

vertrek nu

Voordat de dag aanbreekt

Neem de nacht, en verdwijn

Je bent gewoon een man van lood, gegoten voor oorlog

Met een hart van ijzer;

dat staat alleen in de strijd

Ik ben een deining van de grond, gevallen in je armen

Oh, laat me, aan onze dierbaarste herinneringen

ik herinner

Van de zachtheid van je huid

Brandwonden, van onze kussen

Lang, opwindbaar

Diep als een rivierbedding

Wiens bron, zou niet opdrogen

Maar vandaag

Je geeft de voorkeur aan de nacht

De ephemera en de vergetelheid

Je bent gewoon een man van lood, gegoten voor oorlog

Met een hart van ijzer;

dat staat alleen in de strijd

Ik ben een deining van de grond, gevallen in je armen

Oh, laat me, aan onze dierbaarste herinneringen

vertrek nu

Het is te laat nu

Om mee te doen, onze twee handen

Dicht achter je

Alle deuren die je kunt

En laat mij, aan onze dierbaarste herinneringen

Je bent gewoon een man van lood, gegoten voor oorlog

Met een hart van ijzer;

dat staat alleen in de strijd

Ik ben een deining van de grond, gevallen in je armen

Oh, laat me, aan onze dierbaarste herinneringen