Douce - Hélène Ségara

Douces lampes ses yeux

Douces lueurs qui veillent

Sur le cours enchanté

Des mois et des saisons

Douces ses mains, sa voix

Qui me dit des merveilles

Et douce sa présence

Au coeur de ma maison

Douces les nuits d’hiver

Et douces les averses

Qui viennent repeupler la terre du jardin

Douces nos promenades, nos chemins de traverse

Douces les heures bleues du soir jusqu’au matin

Doux… Doux… Doucement

Malgré le monde

Et ses tourments

Tout doux, à l’abri du vent

Douce l'éternité

Qui coule des fontaines

Au printemps quand le vent dissipe les brouillards

Douce la porte ouverte à l’ombre du grand chêne

Et douce son odeur dans la soie d’un foulard

Douce la nuit d'été qui bleuit ses paupières

Et douce sa chaleur endormie dans le noir

Douce la certitude amicale des pierres

Et l’ombre d’un oiseau sur l'épaule du soir

Doucement…

Malgré le monde

Qui nous ment

Tout doux, à l’abri du temps…

Doucement…

Doucement…

Zachte lampen zijn ogen

Zachte glimmers die kijken

Op de betoverde baan

maanden en seizoenen

Zacht zijn handen, zijn stem

Wie vertelt mij wonderen?

En zoet zijn aanwezigheid

In het hart van mijn huis

Zoete winternachten

En zachte douches

Die komen om het land van de tuin te herbevolken?

Zoet onze wandelingen, onze zijwegen

Zoete blauwe uren van avond tot ochtend

Zacht... Zacht... Langzaam

Ondanks de wereld

En zijn kwellingen

Zeer zacht, beschut tegen de wind

zoete eeuwigheid

die uit de fonteinen stroomt

In de lente als de wind de nevels opruimt

Zoet de open deur in de schaduw van de grote eik

En zijn zoete geur in de zijde van een sjaal

Zoet de zomernacht die haar oogleden blauw kleurt

En zoet zijn slapende warmte in het donker

Zoet de vriendelijke zekerheid van de stenen

En de schaduw van een vogel op de avondschouder

Voorzichtig…

Ondanks de wereld

wie liegt tegen ons?

Zeer zacht, beschut tegen de tijd...

Voorzichtig…

Voorzichtig…