Provazochodci - Václav Neckář, Helena Vondráčková

Silnicí se koník vláčí

s maringotkou nízkou,

táhne za ní stožár dlouhý,

jednou městem, vískou.

Dál, dál, dálkou,

dál, dál, dálkou.

Pan Rossini má dva syny

se svou krásnou ženou.

Po provaze denně kráčí,

kam se mráčky ženou.

Dál jdou dálkou,

dál, dál, dálkou, dálkou.

Ve výšce závratné,

ti dá svůj strach jen za vstupné.

Provazochodci jako ptáci

mají stejný úděl.

Jenže lidé naneštěstí

nemají pár křídel.

Dál jdou dálkou,

dál, dál, dálkou, dálkou.

Jedinkrát,

špatný krok

a dál tě už čeká jen pád.

Jedinkrát,

je to rok,

jak anděl, co nemusí se bát.

Jako blesk,

na zem sjel

a nechápal, proč v očích má už navždy klid.

A proč křičí

všichni lidé?

Proč se náhle přou, kdo z nich to viděl líp?

V záři světel na náměstí,

když na provaz vkročí,

cítí jak ho rozhoupává tisíc lačných očí.

Dál jdou dálkou,

dál, dál, dálkou.

De pony sleept over de weg

met lage caravan,

trekt een lange stok achter zich aan,

een stad, een dorp.

Op, op, op,

op, op, op.

Meneer Rossini heeft twee zonen

met zijn mooie vrouw.

Hij loopt elke dag over het touw,

waar de wolken heen gaan.

Ze gaan door,

aan, aan, aan, aan.

Op duizelingwekkende hoogte,

hij zal zijn angst alleen voor toelating geven.

Touwlopers houden van vogels

ze hebben hetzelfde lot.

Maar mensen zijn helaas

ze hebben geen paar vleugels.

Ze gaan door,

aan, aan, aan, aan.

Een keer,

slechte zet

en dan wacht alleen de herfst op je.

Een keer,

het is een jaar geweest

als een engel die zich geen zorgen hoeft te maken.

als bliksem,

hij viel op de grond

en hij begreep niet waarom hij voor altijd vrede in zijn ogen had.

En waarom schreeuwen ze?

alle mensen?

Waarom maken ze opeens ruzie over wie van hen het beter zag?

In de gloed van de lichten op het plein,

als hij op het touw stapt,

hij voelt duizend hongerige ogen hem zwaaien.

Ze gaan door,

op, op, op.