Аскорбинка - Hawaiian Sadness

Пандемия моего времени — скорбь

Ты полюбишь её, посадишь её на горб,

А потом

Наплюешь в протянутую ладонь

Как один плюс один не сложилась жизнь

Вечно пьяной и молодой

Под глазами мусорные мешки

Ты выбрасываешь в них мечты

Одну за одной

Скорбь разъест тебе глотку так

Ты не сможешь скулить, какой там кричать

И попросишь оставить тебя в покое

И тебя оставят

И дадут тебе чай и сканворды в поезд

И не вспомнят тебя ни те кто звонИт, ни те кто звОнит

И положат еловые ветки на дорогу из желтого кирпича

Ненавидя тех, чьи лица впадают в маски

Ты из города вырвешься рвотной массой

Выльешься, как кипящим маслом

Прямо на руки тех кто тебя любил

А когда режет кожу стеклянным взглядом

Непонятный дьявол

Социально мертвый, мертвецки пьяный, —

Это — зеркало, не дури

Ты выходишь из поезда.

поезд кажется брюхом вспоротым

Слышишь: поезд всего лишь кажется

Это значит, тебе не хватило мужества

Тебя к полу прибило ханжество

И по стенам пожизненной комнаты

Запах скорби размажется

Едкий, сухой, стены скукожатся

От того что ты слаб, в голове твоей ад бесконечный бесплодный

Тебе смотрят в глаза, а там нет человека, только пустые окна

Поколение не доставших до звезд с верхней полки,

А стеллаж упадёт и раздавит в тебе ребёнка

Если спросят, ответь, что нигде не больно

А вы вылупились, разве есть здесь на что глазеть

Залезайте обратно в свою скорлупу

Закрывайте глаза как и раньше в железный сейф

Хватит жалости, слезы не льются с пустых графинов

Состраданий не ищет никто

Хватит взгляды бросать

Как монеты в свиней копилок

А ты думал, что я — друг

Значит у меня есть свой срок

Помнишь, нас не звали,

А мы всё равно приходили в восторг

И никто поколечить не мог нас за теми стенами

Рождались, садились за стол

И по коже морщины писали сценарий

Не давая нам вставить и нескольких строк

Моего времени скорбь

De pandemie van mijn tijd is verdriet

Je zult van haar houden, zet haar op je bult,

En dan

Spuug in je uitgestrekte handpalm

Hoe één plus één het leven niet uitpakte

Voor altijd dronken en jong

Vuilniszakken onder de ogen

Je gooit er dromen in

een voor een

Verdriet eet je keel dus op

Je zult niet kunnen zeuren, wat voor soort schreeuw is er?

En vraag me om je met rust te laten

En ze zullen je verlaten

En ze geven je thee en kruiswoordpuzzels in de trein

En noch degenen die bellen, noch degenen die bellen, zullen zich jou herinneren

En zet sparren takken op de weg met gele stenen

Degenen haten wiens gezichten in maskers vallen

Je zult ontsnappen uit de stad met braaksel

Je giet eruit als kokende olie

Recht in de armen van degenen die van je hielden

En wanneer hij de huid snijdt met een glazige blik

Onbegrijpelijke duivel

Sociaal dood, dood dronken,

Dit is een spiegel, wees niet dom

Je stapt uit de trein.

de trein lijkt opengescheurd te zijn

Hoor: de trein lijkt gewoon

Het betekent dat je de moed niet had

Hypocrisie heeft je aan de grond genageld

En langs de muren van de woonkamer

De geur van verdriet zal smeren

Scherp, droog, de muren krimpen

Van het feit dat je zwak bent, is er in je hoofd een eindeloze kale hel

Ze kijken in je ogen, en er is geen persoon daar, alleen lege ramen

De generatie die de sterren niet van de bovenste plank bereikte,

En het rek zal vallen en het kind in jou verpletteren

Antwoord desgevraagd dat het nergens pijn doet

En je kwam uit, is er iets om hier naar te staren?

Klim terug in je schulp

Sluit je ogen zoals voorheen in een ijzeren kluis

Genoeg jammer, tranen vloeien niet uit lege karaffen

Niemand zoekt mededogen

Stop met blikken werpen

Als munten in spaarvarkens

En je dacht dat ik een vriend was

Dus ik heb mijn tijd

Denk eraan, we werden niet geroepen,

En we waren nog steeds blij

En niemand kon ons schudden achter die muren

Geboren, aan tafel gezeten

En op de huid schreven rimpels het script

Zonder ons ook maar een paar regels te laten invoegen

Mijn tijd van verdriet