В последнюю осень - ГРОТ, Лена Август

Мёртвые гении в лодках деревянных

Плывут по нашим рукам, словно по океану

Мы чествуем, побеждающую смерть, мысль

Несём её к самым далёким берегам и мысам

Цветами оторочены борта

И нашими устами говорит спящий капитан

Фразы, избитые временем, одно да потому

Но ни один из гениев во времени не потонул

Мы идём с пресловутыми истинами

По земле, что на ней были выстраданы

Где за них гнили в тюрьмах, шли до конца

Рубцами и мозолями покрывались сердца

Гении, чья жизнь была вызывающе короткой

Плывут по нашим рукам в заколоченных лодках

Сколько бы мы не дробили из целого половин

Формулы скажут о единстве, стихи - о любви

В последнюю осень

Здесь былина куётся и льётся в формы железо

Здесь добывается песня где-то во внутренних шахтах

И занырнув с головою, стальные прутья разрезав

Возвращается с добычей к нам измученный автор

Он вроде тихо в углу, но внутри поворачивал глыбы

В четырёх стенах, днём или посреди ночи

Ты не видел тот мир, откуда он только что прибыл

Расставив все точки и свою песню закончив

Забираясь на буквы, как по скалам, по бумаге

И рычала гортань, будто грузовой состав

Одинокие путники шли в его маленький лагерь

К небольшому костру от дороги устав

Они уснут у огня, там где пламени танцы

На утро двинутся в путь, что опасен и далёк

Забирая с собой наборы звуков и вибраций

И в ушах согревает их от костра цифровой уголёк

В последнюю осень

В последнюю осень, ни строчки, ни вздоха

Последние песни осыпались летом

Прощальным костром догорает эпоха

И мы наблюдаем за тенью и светом

В последнюю осень

Dode genieën in houten boten

Drijf op onze handen, als op de oceaan

We eren, overwinnen de dood, dacht

We dragen het naar de meest verre kusten en capes

Zijkanten afgezet met bloemen

En de slapende kapitein spreekt door onze lippen

Zinnen geslagen door de tijd, één ding ja omdat

Maar geen van de genieën verdronk in de tijd

We wandelen met de spreekwoordelijke waarheden

Door het land dat ze hebben geleden

Waar ze voor hen wegrotten in gevangenissen, gingen tot het einde

Harten waren bedekt met littekens en eelt

Genieën wiens leven uitdagend kort was

Drijven op onze handen in dichtgetimmerde boten

Het maakt niet uit hoeveel we splitsen van een hele helft

Formules zullen vertellen over eenheid, gedichten - over liefde

In de afgelopen herfst

Hier wordt het epos gesmeed en in ijzeren mallen gegoten

Hier wordt het lied ergens in de binnenste mijnen gedolven

En duiken met zijn hoofd, stalen staven doorsnijden

De uitgeputte auteur keert met prooi naar ons terug

Hij lijkt stil in de hoek, maar binnen draaide hij blokken

Binnen de vier muren, overdag of midden in de nacht

Je hebt de wereld niet gezien waar het net vandaan kwam

Alle puntjes op de i zetten en je liedje afmaken

Klimmen op de letters, als op rotsen, op papier

En het strottenhoofd gromde als een goederentrein

Eenzame reizigers gingen naar zijn kleine kamp

Naar een klein vuur van de weg moe

Ze zullen in slaap vallen bij het vuur, waar de vlammen dansen

In de ochtend vertrekken ze voor een reis die gevaarlijk en ver weg is

Geluiden en trillingen meenemen

En in de oren verwarmt ze van het vuur digitale kolen

In de afgelopen herfst

In de afgelopen herfst, geen lijn, geen adem

De laatste nummers douchten in de zomer

Het tijdperk brandt uit met een afscheidsvuur

En we kijken naar schaduw en licht

In de afgelopen herfst