Le hibou - Grégoire

Caillou, genou, chou, pou, joujou, bijou,

Répétait sans fin le petit hibou.

Joujou, bijou, pou, chou, caillou, genou,

Non, se disait-il, non, ce n’est pas tout.

Il y en a sept pourtant, sept en tout:

Bijou, caillou, pou, genou, chou, joujou.

Ce n’est ni bambou, ni clou, ni filou…

Quel est donc le septième?

Et le hibou,

La patte appuyée au creux de sa joue,

Se cachait de honte à l’ombre du houx.

Et il se désolait, si fatigué

Par tous ses devoirs de jeune écolier

Qu’il oubliait, en regardant le ciel

Entre les branches épaisses du houx,

Que son nom, oui, son propre nom, hibou,

Prenait, lui aussi, un X au pluriel.

Kiezel, knie, kool, luis, speelgoed, juweel,

Herhaalde de steenuil eindeloos.

Speelgoed, juweel, pou, kool, kiezelsteen, knie,

Nee, dacht hij, nee, dat is niet alles.

Er zijn er nog zeven, zeven in totaal:

Juweel, kiezelsteen, luis, knie, kool, speelgoed.

Het is geen bamboe, geen spijker of bedrieger...

Dus wat is de zevende?

En de uil,

De poot drukte in de holte van zijn wang,

Beschaamd verstopt in de schaduw van de hulst.

En het speet hem, zo moe

Door al zijn schooljongenstaken

Dat hij vergat, kijkend naar de lucht

Tussen de dikke takken van de hulst,

Dat zijn naam, ja, zijn eigen naam, uil,

Ook nam een ​​X in het meervoud.