Sur la mort d'une cousine de sept ans - Georges Brassens

Hélas, si j’avais su lorsque ma voix qui prêche

T’ennuyait de leçons, que sur toi rose et fraîche

L’oiseau noir du malheur planait inaperçu,

Que la fièvre guettait sa proie et que la porte

Où tu jouais hier te verrait passer morte

Hélas, si j’avais su !

Enfant, je t’aurais fait l’existence bien douce,

Sous chacun de tes pas j’aurais mis de la mousse;

Tes ris auraient sonné chacun de tes instants;

Et j’aurais fait tenir dans ta petite vie

Des trésors de bonheur immense à faire envie

Aux heureux de cent ans.

Loin des bancs où pâlit l’enfance prisonnière,

Nous aurions fait tous deux l'école buissonnière.

Au milieu des parfums et des champs d’alentour

J’aurais vidé les nids pour emplir ta corbeille;

Et je t’aurais donné plus de fleurs qu’une abeille

N’en peut voir en un jour.

Puis, quand le vieux janvier les épaules drapées

D’un long manteau de neige et suivi de poupées,

De magots, de pantins, minuit sonnant accourt;

Parmi tous les cadeaux qui pleuvent pour étrenne,

Je t’aurais faite asseoir comme une jeune reine

Au milieu de sa cour.

Mais je ne savais pas et je prêchais encore;

Sûr de ton avenir, je le pressais d'éclore,

Quand tout à coup pleurant un pauvre espoir déçu,

De ta petite main j’ai vu tomber le livre;

Tu cessas à la fois de m’entendre et de vivre

Hélas, si j’avais su !

Helaas, als ik geweten had wanneer mijn predikende stem

Verveelde je met lessen, alleen op jou roze en fris

De zwarte vogel van het ongeluk zweefde onopgemerkt,

Die koorts achtervolgde zijn prooi en de deur

Waar je gisteren speelde zou je dood zien voorbijgaan

Ach, had ik het maar geweten!

Als kind zou ik het leven heel aangenaam voor je hebben gemaakt,

Onder elk van je treden zou ik mos hebben gelegd;

Je lach zou je elk moment hebben geklonken;

En ik zou in je kleine leven hebben gepast

Schatten van immens geluk om jaloers op te zijn

Op de gelukkige honderd jaar.

Ver van de banken waar de opgesloten jeugd verbleekt,

We zouden allebei de school hebben overgeslagen.

Midden tussen de parfums en de omliggende velden

Ik zou de nesten hebben geleegd om je mand te vullen;

En ik zou je meer bloemen dan een bij hebben gegeven

Ik zie het niet in een dag.

Toen de oude januari met gedrapeerde schouders

Met een lange laag sneeuw en gevolgd door poppen,

Van horden, van poppen, middernachtstakingen versneld;

Tussen alle geschenken die regenen voor oudejaarsavond,

Ik zou je hebben laten zitten als een jonge koningin

Midden in zijn hof.

Maar ik wist het niet en ik predikte nog steeds;

Zeker van je toekomst, spoorde ik het aan om te bloeien,

Toen plotseling een arme teleurgestelde hoop huilde,

Uit jouw handje zag ik het boek vallen;

Je stopte zowel om me te horen als te leven

Ach, had ik het maar geweten!