La non-demande en mariage - Georges Brassens

Ma mi', de grâce, ne mettons

Pas sous la gorge à Cupidon

Sa propre flèche

Tant d’amoureux l’ont essayé

Qui, de leur bonheur, ont payé

Ce sacrilège…

J’ai l’honneur de

Ne pas te demander

Ta main

Ne gravons pas

Nos noms au bas

D’un parchemin

Laissons le champ libre à l’oiseau

Nous serons tous les deux prisonniers

Sur parole

Au diable les maîtresses queux

Qui attachent les coeurs aux queu’s

Des casseroles !

Vénus se fait vieille souvent

Elle perd son latin devant

La lèche-frite…

A aucun prix, moi, je ne veux

Effeuiller dans le pot-au-feu

La marguerite

On leur ôte bien des attraits

En dévoilant trop les secrets

De Mélusine

L’encre des billets doux pâlit

Vite entre les feuillets des livres

De cuisine

Il peut sembler de tout repos

De mettre à l’ombre, au fond d’un pot

De confiture

La joli' pomme défendu'

Mais elle est cuite, elle a perdu

Son goût «nature»

De servante n’ai pas besoin

Et du ménage et de ses soins

Je te dispense…

Qu’en éternelle fiancée

A la dame de mes pensée'

Toujours je pense…

Mijn mi', alsjeblieft, laten we niet zetten

Niet onder Cupido's keel

Zijn eigen pijl

Zoveel liefhebbers hebben het geprobeerd

Wie heeft er met hun geluk betaald

Deze heiligschennis...

Ik heb de eer om

Vraag het je niet

Je hand

Laten we niet graveren

Onze namen hieronder

van een perkament

Laat de vogel vrij

We zullen allebei gevangenen zijn

Voorwaardelijk vrijgelaten

Naar de hel met minnaressen queux

Die harten aan staarten binden

Pannen!

Venus wordt vaak oud

Ze verliest haar Latijn vooraan

De lekbak…

Zonder kosten, ik wil niet

Blad in de pot-au-feu

Madeliefje

Ze zijn ontdaan van veel allure

Door te veel geheimen te onthullen

Van Melusine

De inkt van liefdesbriefjes vervaagt

Snel tussen de pagina's van boeken

van de keuken

Het lijkt misschien makkelijk

Om in de schaduw te zetten, op de bodem van een pot

Instorten

De mooie 'verboden appel'

Maar ze is gaar, ze heeft verloren

Zijn "natuurlijke" smaak

Meid niet nodig

En van het huishouden en zijn zorg

ik stel je vrij...

Dan als een eeuwige bruid

Aan de dame van mijn gedachten

Toch denk ik...