P...De Toi - Georges Brassens

En ce temps-là, je vivais dans la lune

Les bonheurs d’ici-bas m'étaient tous défendus

Je semais des violettes et chantais pour des prunes

Et tendais la patte aux chats perdus

Ah ah ah ah putain de toi

Ah ah ah ah ah ah pauvre de moi

Un soir de pluie v’là qu’on gratte à ma porte

Je m’empresse d’ouvrir, sans doute un nouveau chat

Nom de dieu l’beau félin que l’orage m’apporte

C'était toi, c'était toi, c'était toi

Les yeux fendus et couleur pistache

T’as posé sur mon cœur ta patte de velours

Fort heureus’ment pour moi t’avais pas de moustache

Et ta vertu ne pesait pas trop lourd

Au quatre coins de ma vie de bohème

T’as prom’né, t’as prom’né le feu de tes vingt ans

Et pour moi, pour mes chats, pour mes fleurs, mes poèmes

C'était toi la pluie et le beau temps

Mais le temps passe et fauche à l’aveuglette

Notre amour mûrissait à peine que déjà

Tu brûlais mes chansons, crachais sur mes viollettes

Et faisais des misères à mes chats

Le comble enfin, misérable salope

Comme il n’restait plus rien dans le garde-manger

T’as couru sans vergogne, et pour une escalope

Te jeter dans le lit du boucher

C'était fini, t’avais passé les bornes

Et, r’nonçant aux amours frivoles d’ici-bas

J’suis r’monté dans la lune en emportant mes cornes

Mes chansons, et mes fleurs, et mes chats

Toen leefde ik in het maanlicht

Het geluk hier beneden was mij allemaal verboden

Ik zaaide viooltjes en zong voor pruimen

En stak mijn poot uit naar verloren katten

Ah ah ah ah fuck you

Ah ah ah ah ah ah arme ik

Op een regenachtige avond staat er iemand aan mijn deur te krabben

Ik haast me om te openen, waarschijnlijk een nieuwe chat

Naam van god de mooie kat die de storm me brengt

Jij was het, jij was het, jij was het

Spleetogen en pistachekleur

Je legt je fluwelen poot op mijn hart

Gelukkig voor mij had je geen snor

En je deugd woog niet te veel

Naar de vier hoeken van mijn bohemien leven

Je liep, je liep het vuur van je twintig jaar

En voor mij, voor mijn katten, voor mijn bloemen, mijn gedichten

Het was jij regen en zonneschijn

Maar de tijd verstrijkt en maait blindelings neer

Onze liefde was al amper aan het rijpen

Je brandde mijn liedjes, spuugde op mijn viooltjes

En maakte mijn katten ongelukkig

Eindelijk de hoogte, ellendige teef

Omdat er niets meer in de voorraadkast was

Je rende schaamteloos, en voor een kotelet

Gooi je in het slagersbed

Het was voorbij, je was over de schreef gegaan

En afstand doen van de frivole liefdes hier beneden

Ik ging naar de maan en nam mijn hoorns

Mijn liedjes, en mijn bloemen, en mijn katten