Le Grand Chêne - Georges Brassens

Il vivait en dehors des chemins forestiers

Ce n'était nullement un arbre de métier

Il n’avait jamais vu l’ombre d’un bûcheron

Ce grand chêne fier sur son tronc

Il eût connu des jours filés d’or et de soie

Sans ses proches voisins, les pires gens qui soient;

Des roseaux mal pensant, pas même des bambous

S’amusant à le mettre à bout

Du matin jusqu’au soir ces petit rejetons

Tout juste cann' à pêch', à peine mirlitons

Lui tournant tout autour chantaient, in extenso

L’histoire du chêne et du roseau

Et, bien qu’il fût en bois, les chênes, c’est courant

La fable ne le laissait pas indifférent

Il advint que lassé d'être en but aux lazzi

Il se résolu à l’exil

A grand-peine il sortit ses grands pieds de son trou

Et partit sans se retourner ni peu ni prou

Mais, moi qui l’ai connu, je sais qu’il en souffrit

De quitter l’ingrate patrie

A l’orée des forêts, le chêne ténébreux

A lié connaissance avec deux amoureux

"Grand chêne laisse-nous sur toi graver nos noms…"

Le grand chêne n’as pas dit non

Quand ils eur’nt épuisé leur grand sac de baisers

Quand, de tant s’embrasser, leurs becs furent usés

Ils ouïrent alors, en retenant des pleurs

Le chêne contant ses malheurs

"Grand chên', viens chez nous, tu trouveras la paix

Nos roseaux savent vivre et n’ont aucun toupet

Tu feras dans nos murs un aimable séjour

Arrosé quatre fois par jour."

Cela dit, tous les trois se mettent en chemin

Chaque amoureux tenant une racine en main

Comme il semblait content!

Comme il semblait heureux!

Le chêne entre ses amoureux

Au pied de leur chaumière, ils le firent planter

Ce fut alors qu’il commença de déchanter

Car, en fait d’arrosage, il n’eut rien que la pluie

Des chiens levant la patt' sur lui

On a pris tous ses glands pour nourrir les cochons

Avec sa belle écorce on a fait des bouchons

Chaque fois qu’un arrêt de mort était rendu

C’est lui qui héritait du pendu

Puis ces mauvaises gens, vandales accomplis

Le coupèrent en quatre et s’en firent un lit

Et l’horrible mégère ayant des tas d’amants

Il vieillit prématurément

Un triste jour, enfin, ce couple sans aveu

Le passa par la hache et le mit dans le feu

Comme du bois de caisse, amère destinée!

Il périt dans la cheminée

Le curé de chez nous, petit saint besogneux

Doute que sa fumée s'élève jusqu'à Dieu

Qu’est-c'qu'il en sait, le bougre, et qui donc lui a dit

Qu’y a pas de chêne en paradis?

Qu’y a pas de chêne en paradis?

Hij leefde van de boswegen

Het was geenszins een beroepsboom

Hij had nog nooit de schaduw van een houthakker gezien

Deze grote trotse eik op zijn stam

Hij zou dagen hebben gekend, gesponnen van goud en zijde

Zonder zijn naaste buren zijn de slechtste mensen die er zijn;

Slecht denkend riet, zelfs geen bamboe

Veel plezier ermee

Van 's morgens tot 's avonds deze kleine nakomelingen

Nauwelijks cann' om te vissen', nauwelijks mirlitons

Hem omdraaien zongen, woordelijk

Het verhaal van de eik en het riet

En hoewel het van hout was gemaakt, de eiken, is het gebruikelijk

De fabel liet hem niet onverschillig

Het gebeurde zo moe om in het doel te staan ​​bij de lazzi

Hij besloot te verbannen

Met veel moeite haalde hij zijn grote voeten uit zijn hol

En vertrokken zonder achterom te kijken, weinig of niets

Maar ik die hem kende, ik weet dat hij er last van had

Om het ondankbare vaderland te verlaten

Aan de rand van het bos, de donkere eik

Bevriend met twee geliefden

"Grote eik, laten we onze namen op je graveren..."

De grote eik zei geen nee

Toen ze hun grote zak met kussen hadden opgebruikt

Toen, van zoveel kussen, hun snavels versleten waren

Toen hoorden ze, terwijl ze tranen inhielden

De eik vertelt over zijn ongeluk

"Grote eik, kom naar ons, je zult vrede vinden"

Ons riet weet hoe te leven en heeft geen stekels

Je zult een aangenaam verblijf maken binnen onze muren

Vier keer per dag water gegeven."

Dat gezegd hebbende, gaan ze alle drie op weg

Elke minnaar houdt een wortel in de hand

Wat leek hij gelukkig!

Wat leek hij gelukkig!

De eik tussen zijn geliefden

Aan de voet van hun huisje hebben ze het geplant

Het was toen dat hij gedesillusioneerd begon te raken

Omdat er qua water geven niets anders was dan de regen

Honden die hun poten naar hem opheffen

We namen al zijn eikels om de varkens te voeren

Met zijn mooie bast maakten we kurken

Elke keer dat er een doodvonnis werd gegeven

Hij was het die de gehangene erfde

Dan deze slechte mensen, volleerde vandalen

Snijd het in vieren en maakte er een bed van

En de vreselijke feeks met veel minnaars

Hij veroudert vroegtijdig

Een droevige dag, eindelijk, dit stel zonder bekentenis

Ging het door de bijl en stak het in het vuur

Als krattenhout, bitter lot!

Hij komt om in de schoorsteen

De priester van ons huis, een behoeftige kleine heilige

Twijfel dat zijn rook opstijgt naar God

Wat weet hij, de klootzak, en wie heeft het hem verteld?

Wat is geen eik in het paradijs?

Wat is geen eik in het paradijs?