Les passantes - Georges Brassens

Je veux dédier ce poème

À toutes les femmes qu’on aime

Pendant quelques instants secrets

À celles qu’on connaît à peine

Qu’un destin différent entraîne

Et qu’on ne retrouve jamais

À celle qu’on voit apparaître

Une seconde à sa fenêtre

Et qui, preste, s'évanouit

Mais dont la svelte silhouette

Est si gracieuse et fluette

Qu’on en demeure épanoui

À la compagne de voyage

Dont les yeux, charmant paysage

Font paraître court le chemin

Qu’on est seul, peut-être, à comprendre

Et qu’on laisse pourtant descendre

Sans avoir effleuré la main

À celles qui sont déjà prises

Et qui, vivant des heures grises

Près d’un être trop différent

Vous ont, inutile folie

Laissé voir la mélancolie

D’un avenir désespérant

Chères images aperçues

Espérances d’un jour déçues

Vous serez dans l’oubli demain

Pour peu que le bonheur survienne

Il est rare qu’on se souvienne

Des épisodes du chemin

Mais si l’on a manqué sa vie

On songe avec un peu d’envie

À tous ces bonheurs entrevus

Aux baisers qu’on n’osa pas prendre

Aux cœurs qui doivent vous attendre

Aux yeux qu’on n’a jamais revus

Alors, aux soirs de lassitude

Tout en peuplant sa solitude

Des fantômes du souvenir

On pleure les lèvres absentes

De toutes ces belles passantes

Que l’on n’a pas su retenir

On pleure les lèvres absentes

De toutes ces belles passantes

Que l’on n’a pas su retenir

Que l’on n’a pas su retenir

Ik wil dit gedicht opdragen

Aan alle vrouwen van wie we houden

Voor een paar geheime momenten

Voor degenen die we nauwelijks kennen

Dat een ander lot brengt

En we vinden nooit

Aan degene die we zien verschijnen

Een seconde bij zijn raam

En wie valt er snel flauw

Maar wiens slanke silhouet?

Is zo sierlijk en slank

Mogen we vervuld blijven

Naar de reisgenoot

Wiens ogen, charmant landschap

Laat de weg kort lijken

Dat we misschien alleen zijn om te begrijpen

En toch in de steek gelaten

Zonder de hand te hebben aangeraakt

Voor degenen die al bezet zijn

En wie, grijze uren leven

Dicht bij een te verschillend wezen

Heb je, nutteloze waanzin?

Laat de melancholie zien

Van een hopeloze toekomst

Beste ziende beelden

Eendaagse hoop vervlogen

Morgen word je vergeten

Zolang het geluk komt

We worden zelden herinnerd

afleveringen van de weg

Maar als iemand zijn leven heeft gemist

We denken met een beetje afgunst

Op al deze geluksmomentjes

Op de kussen die we niet durfden te nemen

Aan de harten die op je moeten wachten

Voor de ogen die we nooit meer zagen

Dus op de avonden van vermoeidheid

Terwijl hij zijn eenzaamheid vult

geesten van herinnering

We huilen met afwezige lippen

Van al die mooie voorbijgangers

Dat we het niet konden tegenhouden

We huilen met afwezige lippen

Van al die mooie voorbijgangers

Dat we het niet konden tegenhouden

Dat we het niet konden tegenhouden