Les patriotes - Georges Brassens

Les invalides chez nous, l’revers de leur médaille

C’est pas d'être hors d'état de suivre les filles, cré nom de nom

Mais de ne plus pouvoir retourner au champ de bataille.

Le rameau d’olivier n’est pas notre symbole, non !

Ce que, par-dessus tout, nos aveugles déplorent

C’est pas d'être hors d'état d’se rincer l'œil, cré nom de nom

Mais de ne plus pouvoir lorgner le drapeau tricolore.

La ligne bleue des Vosges sera toujours notre horizon.

Et les sourds de chez nous, s’ils sont mélancoliques

C’est pas d'être hors d'état d’ouïr les sirènes, cré de nom de nom

Mais de ne plus pouvoir entendre au défilé d’la clique

Les échos du tambour, de la trompette et du clairon.

Et les muets d’chez nous, c’qui les met mal à l’aise

C’est pas d'être hors d'état d’conter fleurette, cré nom de nom

Mais de ne plus pouvoir reprendre en chœur la Marseillaise.

Les chansons martiales sont les seules que nous entonnons.

Ce qui de nos manchots aigrit le caractère

C’est pas d'être hors d'état d’pincer les fesses, cré nom de nom

Mais de ne plus pouvoir faire le salut militaire.

jamais un bras d’honneur ne sera notre geste, non !

Les estropiés d’chez nous, ce qui les rend patraques

C’est pas d'être hors d'état d’courir la gueuse, cré nom de nom

Mais de ne plus pouvoir participer à une attaque.

On rêve de Rosalie, la baïonnette, pas de Ninon.

C’qui manque aux amputés de leurs bijoux d’famille

C’est pas d'être hors d'état d’aimer leur femme, cré nom de nom

Mais de ne plus pouvoir sabrer les belles ennemies.

La colombe de la paix, on l’apprête aux petits oignons.

Quant à nos trépassés, s’ils ont tous l'âme en peine

C’est pas d'être hors d'état d’mourir d’amour, cré nom de nom

Mais de ne plus pouvoir se faire occire à la prochaine.

Au monument aux morts, chacun rêve d’avoir son nom.

De invaliden bij ons, de keerzijde van hun medaille

Het is niet uit vorm om meisjes bij te houden, verdomme

Maar om niet meer terug te kunnen keren naar het slagveld.

De olijftak is niet ons symbool, nee!

Wat vooral onze blinden betreuren

Het is niet om het oog niet te kunnen spoelen, cré nom de nom

Maar om de driekleur niet meer te kunnen zien.

De blauwe lijn van de Vogezen zal altijd onze horizon zijn.

En de doven van ons, als ze melancholiek zijn

Het is niet om de sirenes niet te kunnen horen, gecreëerde naam naam

Maar om de parade van de kliek niet meer te kunnen horen

De echo's van trommel, trompet en bugel.

En de stomme mensen hier, waardoor ze zich ongemakkelijk voelen

Het is niet om niet te kunnen flirten, cré nom de nom

Maar om de Marseillaise niet meer te kunnen zingen.

Martial songs zijn de enige die we zingen.

Hoe zit het met onze pinguïns verzuurt het karakter?

Het is niet om niet in de billen te kunnen knijpen, cré nom de nom

Maar om de militaire groet niet meer te kunnen brengen.

nooit een arm van eer zal ons gebaar zijn, nee!

De kreupelen thuis, waardoor ze duizelig worden

Het is niet om de bedelaar niet te kunnen leiden, cré nom de nom

Maar om niet meer mee te kunnen doen aan een aanslag.

We dromen van Rosalie, de bajonet, niet van Ninon.

Welke geamputeerden missen hun familiejuwelen

Het is niet om niet van hun vrouw te kunnen houden, verdomme

Maar om de mooie vijanden niet meer te kunnen verslaan.

De vredesduif, we bereiden hem met kleine uien.

Wat betreft onze overledenen, als ze allemaal hun ziel in pijn hebben

Het is niet om niet te kunnen sterven van liefde, cré nom de nom

Maar om de volgende keer niet te kunnen worden gedood.

Bij het oorlogsmonument droomt iedereen ervan zijn naam te hebben.