Les oiseaux de passage - Georges Brassens

Ô vie heureuse des bourgeois

Qu’avril bourgeonne

Ou que decembre gèle

Ils sont fiers et contents

Ce pigeon est aimé

Trois jours par sa pigeonne

Ça lui suffit il sait

Que l’amour n’a qu’un temps

Ce dindon a toujours

Béni sa destinée

Et quand vient le moment

De mourir il faut voir

Cette jeune oie en pleurs

C’est la que je suis née

Je meurs presd de ma mère

Et je fais mon devoir

Elle a fait son devoir

C’est a dire que Onques

Elle n’eut de souhait

Impossible elle n’eut

Aucun rêve de lune

Aucun désir de jonque

L’emportant sans rameurs

Sur un fleuve inconnu

Et tous sont ainsi faits

Vivre la même vie

Toujours pour ces gens là

Cela n’est point hideux

Ce canard n’a qu’un bec

Et n’eut jamais envie

Ou de n’en plus avoir

Ou bien d’en avoir deux

Ils n’ont aucun besoin

De baiser sur les lèvres

Et loin des songes vains

Loin des soucis cuisants

Possèdent pour tout c?

ur

Un vicere sans fièvre

Un coucou régulier

Et garanti dix ans

Ô les gens bien heureux

Tout à coup dans l’espace

Si haut qu’ils semblent aller

Lentement en grand vol

En forme de triangle

Arrivent planent, et passent

Où vont ils?

… qui sont-ils?

Comme ils sont loins du sol

Regardez les passer, eux

Ce sont les sauvages

Ils vont où leur desir

Le veut par dessus monts

Et bois, et mers, et vents

Et loin des esclavages

L’air qu’ils boivent

Ferait éclater vos poumons

Regardez les avant

D’atteindre sa chimère

Plus d’un l’aile rompue

Et du sang plein les yeux

Mourra.

Ces pauvres gens

Ont aussi femme et mère

Et savent les aimer

Aussi bien que vous, mieux

Pour choyer cette femme

Et nourrir cette mère

Ils pouvaient devenir

Volailles comme vous

Mais ils sont avant tout

Des fils de la chimère

Des asoiffés d’azur

Des poètes des fous

Regardez les vieux coqs

Jeune Oie édifiante

Rien de vous ne pourra

Monter aussi haut qu’eux

Et le peu qui viendra

D’eux à vous

C’est leur fiante

Les bourgeois sont troublés

De voir passer les gueux

O gelukkig leven van de bourgeois

Laat april ontluiken

Of dat december bevriest

Ze zijn trots en blij

Deze duif is geliefd

Drie dagen bij zijn duif

Dat is genoeg voor hem, hij weet het

Die liefde heeft maar één keer

Deze kalkoen heeft altijd

Zegen haar lot

En als de tijd daar is

Om te sterven moet je zien

Deze huilende jonge gans

Hier ben ik geboren

Ik sterf dicht bij mijn moeder

En ik doe mijn plicht

Ze deed haar plicht

Dat wil zeggen, Onques

Ze had geen wens

Onmogelijk dat ze had

Geen maan droom

Geen behoefte aan rommel

Winnen zonder roeiers

Op een onbekende rivier

En ze zijn allemaal zo gemaakt

Leef hetzelfde leven

Altijd voor deze mensen

Het is niet afschuwelijk

Deze eend heeft maar één snavel

En nooit gewild

Of niet meer hebben

Of om er twee te hebben

Ze hebben geen behoefte

Om op de lippen te kussen

En verre van ijdele dromen

Verre van brandende zorgen

Heb voor alle c?

ur

Een vicere zonder koorts

Een normale hallo

En tien jaar gegarandeerd

Oh blije mensen

Plotseling in de ruimte

Zo hoog dat ze lijken te gaan

Langzaam in hoge vlucht

Driehoeksvorm

Aankomen hover, en pass

Waar gaan ze naartoe?

… wie zijn zij?

Hoe ver van de grond?

Kijk ze voorbij gaan

Het zijn de wilden

Ze gaan waar ze willen

Wil je het over de bergen

En hout, en zeeën, en winden

En weg van de slavernij

De lucht die ze drinken

Zou je longen doen barsten

Kijk naar de voorkant

Om zijn hersenschim te bereiken

Meer dan één gebroken vleugel

En bloed in zijn ogen

Zal sterven.

Deze arme mensen

Heb ook vrouw en moeder

En weet hoe je van ze moet houden

Zo goed als jij, beter

Om deze vrouw in de watten te leggen

En voed deze moeder

Ze zouden kunnen worden

Gevogelte zoals jij

Maar ze zijn bovenal

Zonen van de chimera

Azuurblauwe dorst

gekke dichters

Kijk naar de oude hanen

Opbeurende jonge gans

Niets wat je kunt

Klim zo hoog als zij

En het weinige dat zal komen

Van hen naar jou

Het is hun verloofde

De bourgeois zijn verontrust

Om de bedelaars voorbij te zien komen