Le verger du roi - Georges Brassens

Sur ses larges bras étendus

La forêt où s'éveille Flore

A des chapelets de pendus

Que le matin caresse et dore

Ce bois sombre, où le chêne arbore

Des grappes de fruits inouïs

Même chez le Turc et le More

C’est le verger du roi Louis

Tous ces pauvres gens morfondus

Roulant des pensers qu’on ignore

Dans des tourbillons éperdus

Voltigent, palpitants encore

Le soleil levant les dévore

Regardez-les, cieux éblouis

Danser dans les feux de l’aurore

C’est le verger du roi Louis

Ces pendus, du diable entendus

Appellent des pendus encore

Tandis qu’aux cieux, d’azur tendus

Où semble luire un météore

La rosée en l’air s'évapore

Un essaim d’oiseaux réjouis

Par-dessus leur tête picore

C’est le verger du roi Louis

Prince, il est un bois que décore

Un tas de pendus enfouis

Dans le doux feuillage sonore

C’est le verger du toi Louis !

Op zijn brede uitgestrekte armen

Het bos waar Flora ontwaakt

Heeft rozenkransen van opgehangen

Laat de ochtend strelen en vergulden

Dit donkere bos, waar de eikenbomen

Ongelooflijke trossen fruit

Zelfs in de Turk en de More

Dit is de boomgaard van koning Lodewijk

Al die arme mopperende mensen

Rollende gedachten die we negeren

In wilde wervelwinden

Fladderend, kloppend weer

De rijzende zon verslindt ze

Kijk naar hen, verblinde luchten

Dansen in de vuren van de dageraad

Dit is de boomgaard van koning Lodewijk

Deze opgehangen, duivel gehoord

Oproep weer opgehangen

Terwijl in de lucht, van uitgerekte azuurblauwe

Waar een meteoor lijkt te schijnen

De dauw in de lucht verdampt

Een zwerm blije vogels

Over hun hoofd pikt

Dit is de boomgaard van koning Lodewijk

Prins, er is een hout dat versiert

Een stapel begraven opgehangen

In het zachte sonore gebladerte

Dit is de boomgaard van jou Louis!