Le fossoyeur - Georges Brassens

Dieu sait qu’je n’ai pas le fond méchant

Je ne souhait' jamais la mort des gens

Mais si l’on ne mourait plus

J’crèv'rais de faim sur mon talus

J’suis un pauvre fossoyeur

Les vivants croient qu’je n’ai pas d’remords

A gagner mon pain sur l’dos des morts

Mais ça m’tracasse et d’ailleurs

J’les enterre à contrecœur

J’suis un pauvre fossoyeur

Et plus j’lâch' la bride à mon émoi

Et plus les copains s’amus’nt de moi

Y m’dis’nt: «Mon vieux, par moments

T’as un' figur' d’enterr’ment»

J’suis un pauvre fossoyeur

J’ai beau m’dir' que rien n’est éternel

J’peux pas trouver ça tout naturel

Et jamais je ne parviens

A prendr' la mort comme ell' vient

J’suis un pauvre fossoyeur

Ni vu ni connu, brav' mort adieu !

Si du fond d’la terre on voit l’Bon Dieu

Dis-lui l’mal que m’a coûté

La dernière pelletée

J’suis un pauvre fossoyeur

God weet dat ik geen slechte achtergrond heb

Ik wens mensen nooit de dood toe

Maar als we niet meer sterven

Ik zou sterven van de honger op mijn dijk

Ik ben een arme doodgraver

De levenden geloven dat ik geen spijt heb

Om mijn brood te verdienen op de ruggen van de doden

Maar het stoort me en bovendien

Ik begraaf ze met tegenzin

Ik ben een arme doodgraver

En hoe meer ik mijn schroom losliet

En hoe meer de vrienden me uitlachen

Ze vertellen me: "Mijn oude man, soms

Je hebt een begrafenisfiguur"

Ik ben een arme doodgraver

Ik kan tegen mezelf zeggen dat niets eeuwig is

Ik kan het niet allemaal natuurlijk vinden

En dat kan ik nooit

Om de dood te nemen zoals hij komt

Ik ben een arme doodgraver

Noch gezien noch bekend, brav' mort adieu!

Als we vanaf de bodem van de aarde de Goede Heer zien

Vertel hem de pijn die me heeft gekost

De laatste schop

Ik ben een arme doodgraver