Le boulevard du temps qui passe - Georges Brassens

A peine sortis du berceau

Nous sommes allés faire un saut

Au boulevard du temps qui passe

En scandant notre «Ça ira»

Contre les vieux, les mous, les gras

Confinés dans leurs idées basses

On nous a vus, c'était hier

Qui descendions, jeunes et fiers

Dans une folle sarabande

En allumant des feux de joie

En alarmant les gros bourgeois

En piétinant leurs plates-bandes

Jurant de tout remettre à neuf

De refaire quatre-vingt-neuf

De reprendre un peu la Bastille

Nous avons embrassé, goulus

Leurs femmes qu’ils ne touchaient plus

Nous avons fécondé leurs filles

Dans la mare de leurs canards

Nous avons lancé, goguenards

Force pavés, quelle tempête !

Nous n’avons rien laissé debout

Flanquant leurs credos, leurs tabous

Et leurs dieux, cul par-dessus tête

Quand sonna le «cessez-le-feu»

L’un de nous perdait ses cheveux

Et l’autre avait les tempes grises

Nous avons constaté soudain

Que l'été de la Saint-Martin

N’est pas loin du temps des cerises

Alors, ralentissant le pas

On fit la route à la papa

Car, braillant contre les ancêtres

La troupe fraîche des cadets

Au carrefour nous attendait

Pour nous envoyer à Bicêtre

Tous ces gâteux, ces avachis

Ces pauvres sépulcres blanchis

Chancelant dans leur carapace

On les a vus, c'était hier

Qui descendaient jeunes et fiers

Le boulevard du temps qui passe

Net uit de wieg

We gingen voor een sprong

Op de boulevard van de voorbijgaande tijd

"Het komt goed" reciteren

Tegen het oude, het zachte, het dikke

Opgesloten in hun basisideeën

We zijn gezien, het was gisteren

Wie kwam er, jong en trots

In een gekke Sarabande

Door vreugdevuren aan te steken

Door de dikke bourgeois te alarmeren

Hun bloembedden vertrappen

Zweren om alles nieuw te maken

Negenentachtig opnieuw doen

Om de Bastille een beetje over te nemen

We kusten, hebzuchtig

Hun vrouwen raakten ze niet meer aan

We hebben hun dochters geïmpregneerd

In hun eendenvijver

We lanceerden, gejoel

Force kasseien, wat een storm!

We lieten niets staan

Zij flankeren hun geloofsbelijdenissen, hun taboes

En hun goden, hals over kop

Toen het "staakt-het-vuren" klonk

Een van ons verloor zijn haar

En de andere had grijze slapen

We merkten plotseling

Die St. Maartenzomer

Is niet ver van kersentijd

Dus vertragen

We maakten de weg naar de papa

Omdat, balkend tegen de voorouders

The Fresh Cadet Troop

Op het kruispunt stond ons op te wachten

Om ons naar Bicêtre . te sturen

Al deze dodders, deze slouches

Deze arme witgekalkte graven

Wankelend in hun schulp

We hebben ze gezien, het was gisteren

Wie kwam er jong en trots naar beneden

De boulevard van het verstrijken van de tijd