Le 22 Septembre - Georges Brassens

Un vingt-deux de septembre au diable vous partites

Et, depuis, chaque année, à la date susdite

Je mouillais mon mouchoir en souvenir de vous…

Or, nous y revoilà, mais je reste de pierre

Plus une seule larme à me mettre aux paupières:

Le vingt-deux de septembre, aujourd’hui, je m’en fous

On ne reverra plus au temps des feuilles mortes

Cette âme en peine qui me ressemble et qui porte

Le deuil de chaque feuille en souvenir de vous…

Que le brave Prévert et ses escargots veuillent

Bien se passer de moi pour enterrer les feuilles:

Le vingt-deux de septembre, aujourd’hui, je m’en fous

Jadis, ouvrant mes bras comme une paire d’ailes

Je montais jusqu’au ciel pour suivre l’hirondelle

Et me rompais les os en souvenir de vous…

Le complexe d’Icare à présent m’abandonne

L’hirondelle en partant ne fera plus l’automne:

Le vingt-deux de septembre, aujourd’hui, je m’en fous

Pieusement noué d’un bout de vos dentelles

J’avais, sur ma fenêtre, un bouquet d’immortelles

Que j’arrosais de pleurs en souvenir de vous…

Je m’en vais les offrir au premier mort qui passe

Les regrets éternels à présent me dépassent:

Le vingt-deux de septembre, aujourd’hui, je m’en fous

Désormais, le petit bout de coeur qui me reste

Ne traversera plus l'équinoxe funeste

En battant la breloque en souvenir de vous…

Il a craché sa flamme et ses cendres s'éteignent

A peine y pourrait-on rôtir quatre châtaignes:

Le vingt-deux de septembre, aujourd’hui, je m’en fous

Et c’est triste de n'être plus triste sans vous

Tweeëntwintig september naar de hel met jou

En sinds, elk jaar, op de bovengenoemde datum

Ik maakte mijn zakdoek nat ter nagedachtenis aan jou...

Nou, daar gaan we weer, maar ik ben nog steeds stoned

Geen enkele traan om mijn oogleden te brengen:

Tweeëntwintig september, vandaag maakt het me niet uit

We zullen niet meer zien in de tijd van dode bladeren

Deze gekwelde ziel die op mij lijkt en draagt

De rouw van elk blad ter nagedachtenis aan jou...

Moge de dappere Prévert en zijn slakken alstublieft

Doe het goed zonder mij om de bladeren te begraven:

Tweeëntwintig september, vandaag maakt het me niet uit

Eens, mijn armen openend als een paar vleugels

Ik steeg op naar de lucht om de zwaluw te volgen

En brak mijn botten ter nagedachtenis aan jou...

Het complex van Icarus verlaat me nu

De zwaluw die weggaat zal niet meer vallen:

Tweeëntwintig september, vandaag maakt het me niet uit

Vrome vastgebonden met het ene uiteinde van je veter

Ik had, op mijn raam, een boeket immortelles

Dat ik met tranen bevloeide ter nagedachtenis aan jou...

Ik ga ze aanbieden aan de eerste dode die passeert

Eeuwige spijt gaat mij nu te boven:

Tweeëntwintig september, vandaag maakt het me niet uit

Nu het kleine stukje van mijn hart dat ik nog heb

Zal niet langer de doem-equinox oversteken

Door de charme te verslaan ter nagedachtenis aan jou...

Hij spuugde zijn vlam en zijn as gaat uit

Daar kon men nauwelijks vier kastanjes roosteren:

Tweeëntwintig september, vandaag maakt het me niet uit

En het is triest om niet meer verdrietig te zijn zonder jou