La princesse et le croque-notes - Georges Brassens

Jadis, au lieu du jardin que voici

C'était la zone et tout ce qui s’ensuit

Des masures, des taudis insolites

Des ruines pas romaines pour un sou

Quant à la faune habitant là-dessous

C'était la fine fleur, c'était l'élite

La fine fleur, l'élite du pavé

Des besogneux, des gueux, des réprouvés

Des mendiants rivalisant de tares

Des chevaux de retour, des propre'-à-rien

Ainsi qu’un croque-notes, un musicien

Une épave accrochée à sa guitare

Adopté' par ce beau monde attendri

Une petite fée avait fleuri

Au milieu de toute cette bassesse

Comme on l’avait trouvé' près du ruisseau

Abandonnée en un somptueux berceau

A tout hasard on l’appelait «princesse»

Or, un soir, Dieu du ciel, protégez-nous !

La voilà qui monte sur les genoux

Du croque-notes et doucement soupire

En rougissant quand même un petit peu:

«C'est toi que j’aime et, si tu veux, tu peux

M’embrasser sur la bouche et même pire…»

«- Tout beau, princesse arrête un peu ton tir

J’ai pas tell’ment l'étoffe du satyr'

Tu as treize ans, j’en ai trente qui sonnent

Gross' différence et je ne suis pas chaud

Pour tâter d’la paille humid' du cachot…

— Mais, Croque-not's, j’dirai rien à personne…»

— N'insiste pas, fit-il d’un ton railleur

D’abord, tu n’es pas mon genre, et d’ailleurs

Mon coeur est déjà pris par une grande…"

Alors Princesse est partie en courant

Alors Princesse est partie en pleurant

Chagrine qu’on ait boudé son offrande

Y’a pas eu détournement de mineure

Le croque-notes, au matin, de bonne heure

A l’anglaise a filé dans la charrette

Des chiffonniers en grattant sa guitare

Passant par là, quelques vingt ans plus tard

Il a le sentiment qu’il le regrette

Vroeger, in plaats van deze tuin

Het was de zone en alles wat daarop volgde

Hutten, ongewone krotten

Ruïnes niet Romeins voor een cent

Wat betreft de dieren in het wild hieronder:

Het was de beste, het was de elite

De fijne bloem, de elite van de kasseien

Behoeftige mensen, bedelaars, verworpenen

Bedelaars strijden om onkruid

Terugkerende paarden, keurig voor niets

Naast een croque-noot, een muzikant

Een wrak klampt zich vast aan zijn gitaar

Geadopteerd door deze tedere mooie wereld

Een kleine fee was gebloeid

Te midden van al deze gemeenheid

Zoals het werd gevonden' door de kreek

Verlaten in een weelderige wieg

Bij de kans dat ze "prinses" werd genoemd

Nu, op een avond, God in de hemel, bescherm ons!

Daar gaat ze op haar knieën

Croque-tonen en zachtjes zuchten

Toch een beetje blozen:

"Ik hou van jou en als je wilt, kun je"

Mij ​​op de mond kussen en nog erger...'

"- Allemaal mooi, prinses, stop even met schieten

Ik heb niet echt het spul van een sater

Jij bent dertien, ik ben dertig aan het rinkelen

Groot' verschil en ik ben niet heet

Om het natte stro van de kerker te voelen...

"Maar Croque-not's, ik zal het aan niemand vertellen..."

'Niet aandringen,' plaagde hij.

Ten eerste, je bent mijn type niet, en bovendien

Mijn hart is al ingenomen door een geweldige…”

Dus prinses rende weg

Dus prinses ging huilend weg

Bedroefd dat we zijn offer hebben gemeden

Er was geen verduistering van een minderjarige

De croque-noten, in de ochtend, vroeg

Engelse stijl gesponnen in de winkelwagen

Ragmen tokkelt op zijn gitaar

Voorbij, zo'n twintig jaar later

Hij voelt dat hij er spijt van heeft