L'épave - Georges Brassens

J´en appelle à Bacchus!

A Bacchus j´en appelle!

Le tavernier du coin vient d´me la bailler belle

De son établiss´ment j´étais l´meilleur pilier

Quand j´eus bu tous mes sous, il me mit à la porte

En disant: «Les poivrots, le diable les emporte!

«Ça n´fait rien, il y a des bistrots bien singuliers…

Un certain va-nu-pieds qui passe et me trouve ivre

Mort, croyant tout de bon que j´ai cessé de vivre

(Vous auriez fait pareil), s´en prit à mes souliers

Pauvre homme!

vu l´état piteux de mes godasses

Je dout´ qu´il trouve avec son chemin de Damas-se

Ça n´fait rien, il y a des passants bien singuliers…

Un étudiant miteux s´en prit à ma liquette

Qui, à la faveur d´la nuit lui avait paru coquette

Mais en plein jour ses yeux ont dû se dessiller

Je l´plains de tout mon cœur, pauvre enfant, s´il l´a mise

Vu que, d´un homme heureux, c´était loin d´êtr´ la ch´mise

Ça n´fait rien, y a des étudiants bien singuliers…

La femm´ d´un ouvrier s´en prit à ma culotte

«Pas ça, madam´, pas ça, mille et un coups de bottes

Ont tant usé le fond que, si vous essayiez

D´la mettre à votr´ mari, bientôt, je vous en fiche

Mon billet, il aurait du verglas sur les miches.

«Ça n´fait rien, il y a des ménages bien singuliers…

Et j´étais là, tout nu, sur le bord du trottoir-e

Exhibant, malgré moi, mes humbles génitoires

Une petit´ vertu rentrant de travailler

Elle qui, chaque soir, en voyait un´ douzaine

Courut dire aux agents: «J´ai vu que´qu´ chos´ d´obscène!

«Ça n´fait rien, il y a des tapins bien singuliers…

Le r´présentant d´la loi vint, d´un pas débonnaire

Sitôt qu´il m´aperçut il s´écria: «Tonnerre!

On est en plein hiver et si vous vous geliez!

«Et de peur que j´n´attrape une fluxion d´poitrine

Le bougre, il me couvrit avec sa pèlerine

Ça n´fait rien, il y a des flics bien singuliers…

Et depuis ce jour-là, moi, le fier, le bravache

Moi, dont le cri de guerr´ fut toujours «Mort aux vaches!

«Plus une seule fois je n´ai pu le brailler

J´essaye bien encor, mais ma langue honteuse

Retombe lourdement dans ma bouche pâteuse

Ça n´fait rien, nous vivons un temps bien singulier…

Ik doe een beroep op Bacchus!

Ik doe een beroep op Bacchus!

De plaatselijke herberg gaf me net een mooie geeuw

Van zijn etablissement was ik de beste pijler

Toen ik al mijn geld had opgedronken, schopte hij me eruit

Zeggen: "De dronkaards, de duivel neemt ze!"

"Laat maar, er zijn enkele zeer unieke bistro's...

Een zekere blootsvoets die langskomt en me dronken aantreft

Dood, echt gelovend dat ik niet meer leef

(Je zou hetzelfde hebben gedaan), nam het op mijn schoenen

Arme man!

gezien de erbarmelijke staat van mijn schoenen

Ik betwijfel of hij vindt met zijn weg naar Damascus-se

Het maakt niet uit, er zijn enkele zeer bijzondere voorbijgangers...

Een louche student nam mijn liquette aan

Die, in het voordeel van de nacht, haar flirterig had geleken?

Maar op klaarlichte dag moeten zijn ogen zijn geopend

Ik heb medelijden met hem met heel mijn hart, arm kind, als hij het zegt...

Omdat het van een gelukkige man verre van het shirt was

Het maakt niet uit, er zijn heel bijzondere studenten...

De vrouw van de werknemer plukte aan mijn slipje

"Niet dat, mevrouw', niet dat, duizend-en-een trappen

Zo versleten de bodem dat als je het probeerde

Zet het op je man, snel, het kan me niet schelen

Mijn kaartje, er zou ijs op de broden zitten.

"Laat maar, er zijn een paar heel eigenaardige huishoudens...

En daar stond ik dan, naakt, op de rand van de stoep

Ondanks mezelf pronken met mijn nederige geslachtsdelen

Een beetje deugd thuiskomen van het werk

Zij die elke nacht een dozijn zag

rende naar de agenten om te zeggen: 'Ik heb dat obscene ding gezien!

"Laat maar, er zijn enkele zeer bijzondere tapins...

De vertegenwoordiger van de wet kwam, met een goedmoedige stap

Zodra hij me zag, riep hij uit: “Donder!

Het is winter en wat als je bevriest!

"En opdat ik geen stuiptrekking van de borst krijg"

De klootzak, hij bedekte me met zijn mantel

Maakt niet uit, er zijn een aantal zeer eigenaardige agenten...

En sinds die dag, ik, de trotse, de bravoure

Ik, wiens strijdkreet altijd was "Dood aan de koeien!"

"Ik heb het niet meer kunnen uitschreeuwen"

Ik probeer opnieuw hard, maar mijn beschamende tong

Valt zwaar in mijn pasteuze mond

Maakt niet uit, we leven in een hele vreemde tijd...