Fernande - Georges Brassens

Une manie de vieux garon

Moi j’ai pris l’habitude

D’agrmenter ma sollitude

Aux accents de cette chanson

Quand je pense Fernande

Je bande, je bande

Quand j' pense Felicie

Je bande aussi

Quand j' pense Lonor

Mon dieu je bande encore

Mais quand j' pense Lulu

L je ne bande plus

La bandaison papa

A n' se commande pas

C’est cette mle ritournelle

Cette antienne virile

Qui retentit dans la gurite

De la vaillante sentinelle

Afin de tromper son cafard

De voir la vie moins terne

Tout en veillant sur sa lanterne

Chante ainsi le gardien de phare

Aprs la prire du soir

Comme il est un peu triste

Chante ainsi le sminariste

A genoux sur son reposoire

A l’Etoile o j’tait venu

Pour ranimer la flamme

J’entendis mus jusqu’au larmes

La voix du soldat inconnu

Et je vais mettre un point final

A ce chant salutaire

En suggrant au solitaire

D’en faire un hymme national

De manie van een oude jongen

ik raakte gewend aan

Om mijn eenzaamheid te vergroten

Op de klanken van dit nummer

Als ik aan Fernande denk

Ik ben moeilijk, ik ben moeilijk

Als ik aan Felicie denk

ik ben ook moeilijk

Als ik aan Lonor denk

Mijn god, ik ben nog steeds hard

Maar als ik aan Lulu . denk

Ik word niet meer hard

Het Papa-verband

A kan niet worden besteld

Het is dit oude refrein

Deze viriele antifoon

Dat klinkt door in de gurite

Van de dappere schildwacht

Om zijn kakkerlak te misleiden

Om het leven minder saai te zien

Terwijl hij over zijn lantaarn waakt

Zo zingt de vuurtorenwachter

Na het avondgebed

Wat een beetje verdrietig

Dus zing de seminarist

Knielend op haar altaar

Bij de ster waar ik kwam

Om de vlam weer aan te wakkeren

Ik hoorde mus tot tranen

De stem van de onbekende soldaat

En ik zal een einde maken

Op dit gezonde lied

Door te suggereren aan de eenzame

Om er een volkslied van te maken