Когда мы покидали свой любимый край - Гарик Сукачёв

Когда мы покидали свой родимый край

И молча уходили на восток,

Над тихим Доном, под старым кленом

Маячил долго твой платок.

Над тихим Доном, под старым кленом

Маячил долго твой платок.

Я не расслышал слов твоих, любовь моя,

Но знал, что будешь ждать меня в тоске.

Не лист багряный, а наши раны

Горели на речном песке.

Не лист багряный, а наши раны

Горели на речном песке.

Изрытая снарядами стонала степь,

Стоял над Сталинградом чёрный дым.

И долго-долго у грозной Волги

Мне снился Дон и ты над ним.

И долго-долго у грозной Волги

Мне снился Дон и ты над ним.

Сквозь бури и метелицы пришел февраль,

Как праздник, завоеванный в бою,

И вот мы снова у стен Ростова,

В родимом дорогом краю.

И вот мы снова у стен Ростова,

В родимом дорогом краю.

Так здравствуй, поседевшая любовь моя!

Пусть кружится и падает снежок

На берег Дона, на ветки клена,

На твой заплаканный платок.

На берег Дона, на ветки клена,

На твой заплаканный платок.

Опять мы покидаем свой родимый край,

Не на Восток, на Запад мы идем.

К днепровским кручам,

К пескам сыпучим,

Теперь и на Днепре наш дом.

К днепровским кручам,

К пескам сыпучим,

Теперь и на Днепре наш дом.

Toen we ons geboorteland verlieten

En ging stilletjes naar het oosten,

Boven de stille Don, onder de oude esdoorn

Je zakdoek doemde lang op.

Boven de stille Don, onder de oude esdoorn

Je zakdoek doemde lang op.

Ik heb je woorden niet gehoord, mijn liefste,

Maar ik wist dat je in angst op me zou wachten.

Geen karmozijnrood blad, maar onze wonden

Ze brandden op het rivierzand.

Geen karmozijnrood blad, maar onze wonden

Ze brandden op het rivierzand.

De steppe, bezaaid met schelpen, kreunde,

Er was zwarte rook boven Stalingrad.

En voor een lange, lange tijd bij de formidabele Wolga

Ik droomde over Don en jou boven hem.

En voor een lange, lange tijd bij de formidabele Wolga

Ik droomde over Don en jou boven hem.

Februari kwam door stormen en sneeuwstormen,

Zoals een vakantie gewonnen in de strijd

En hier zijn we weer bij de muren van Rostov,

In het inheemse dierbare land.

En hier zijn we weer bij de muren van Rostov,

In het inheemse dierbare land.

Dus hallo, mijn grijsharige liefde!

Laat de sneeuw draaien en vallen

Aan de oevers van de Don, aan de takken van de esdoorn,

Op je huilende zakdoek.

Aan de oevers van de Don, aan de takken van de esdoorn,

Op je huilende zakdoek.

Opnieuw verlaten we ons geboorteland,

Niet naar het oosten, we gaan naar het westen.

Naar de steile hellingen van de Dnjepr,

Om zand los te maken,

Nu is ons huis aan de Dnjepr.

Naar de steile hellingen van de Dnjepr,

Om zand los te maken,

Nu is ons huis aan de Dnjepr.