L'ennui des après-midi sans fin - Gaël Faye

Un cimetière s’est formé entre NACO et moustiquaire

La névralgie du robinet c’est le bruit de ma rivière

Le vent danse dans les rideaux, le grelot de la tringle

Dehors grésille la radio de quelques voix que je distingue

Des oiseaux dans la volière, le kasuku fait du boucan

Si le frigo ne bourdonne guère c’est qu’il y a coupure de courant

Rayon de soleil en suspension, filaments de poussière dans l’air

Qui traversent le salon pour zébrer d’ombre et de lumière

A l’heure de la sieste, j’apprivoise le silence

Petit Prince d’ennui modeste entre mouton et somnolence

Dans la vieille maison de briques, de la Belgique sous les tropiques

A l’heure des choses statiques j’invente, je me fabrique

Petit garçon, genoux cagneux, il fait trop chaud sous mes cheveux

Nos jeux sont souvent poussiéreux sous un soleil de plomb teigneux

Les excursions chevaleresques, les fous rires, les pactes de sang

Copain ça compte, copain ça reste, copain c’est d’abord un mot d’enfant

Dans le ventre de la maison, les adultes en digestion

Et moi coincé dans mes questions, prisonnier d’une toile au plafond

Capharnaüm de la déco, les masques, les trophées, les geckos

Je joue au GI Joe dans le crâne d’un hippo

A l’intérieur il fait frais, le carrelage une mosaïque

Sur lequel mes voitures jouets dessinent des routes périphériques

Torpeur d’après-midi sous un ciel bleu paradis

Parade levée dans le taillis, 14 Juillet chez les fourmis

Dans mon jardin d’Eden y’a des serpents à tous les angles

Et faute de pomme Golden, je trahis Dieu avec des mangues

Toute l’année dans mon jardin je vis à ciel ouvert

Sous le Ficus je suis un nain, arbre temple, arbre univers

La citronnelle borde la rigole entourant la maison

La pluie s’abstient ou dégringole, les pizzas n’ont que deux saisons

Mais quand les trombes s’abattent, elles tambourinent le toit de tôle

Les bananiers deviennent frégates et l’eau cascade sur mes épaules

Une planche à voile sur le toit d’un combi Volkswagen

Des photos jaunies, le petit chien s’appelle Amstel

Pas de 4 heures, pas de goûter, pas de pâte à tartiner

Pas de chaîne, pas de télé, y’a que l’aquarium à regarder

Pas de parfum que l’on humecte, j'écris des lettres à une maman

A une absence, apprendre à faire avec, c'était apprendre à faire sans

C'était ma vie, c'était la vie, c'était le train-train quotidien

C'était l’ennui des après-midi sans fin…

Er is een kerkhof gevormd tussen NACO en Mosquito

Tik op neuralgie is het geluid van mijn rivier

De wind danst in de gordijnen, de roedebellen

Buiten kraakt de radio met een paar stemmen die ik kan onderscheiden

Vogels in de volière, de kasuku maakt kabaal

Als de koelkast niet veel zoemt, is er een stroomstoring

Zonnestraal geschorst, slierten stof in de lucht

Die de woonkamer doorkruisen om licht en schaduw te strijken?

Tijdens de siësta tem ik de stilte

Kleine prins van bescheiden verveling tussen schapen en slaperigheid

In het oude bakstenen huis, België in de tropen

Op het moment van statische dingen die ik uitvind, maak ik mezelf

Kleine jongen, klop op de knieën, het is te warm onder mijn haar

Onze games zijn vaak stoffig onder een brandende brandende zon

Ridderlijke excursies, gegiechel, bloedpacten

Buddy telt, buddy het blijft, buddy is in de eerste plaats een kinderwoord

In de buik van het huis, de verterende volwassenen

En ik zat vast in mijn vragen, gevangene van een doek aan het plafond

Decoratie puinhoop, maskers, trofeeën, gekko's

Ik speel GI Joe in de schedel van een nijlpaard

Binnen is het koel, de tegels een mozaïek

Waarop mijn speelgoedautootjes perifere wegen tekenen

Middagslaap onder hemelsblauwe luchten

Parade opgeheven in het struikgewas, 14 juli tussen de mieren

In mijn tuin van Eden zijn er slangen in elke hoek

En bij gebrek aan Gouden Appel, verraad ik God met mango's

Het hele jaar door in mijn tuin leef ik in de buitenlucht

Onder de Ficus ben ik een dwerg, tempelboom, universumboom

Citroengras omzoomt de goot rondom het huis

De regen stopt of tuimelt, pizza's hebben maar twee seizoenen

Maar als de waterhozen vallen, beuken ze op het tinnen dak

De bananenbomen worden fregatten en het water stroomt over mijn schouders

Een windsurfer op het dak van een Volkswagen combi

Vergeelde foto's, het hondje heet Amstel

Geen 4 uur, geen snack, geen spread

Geen zenders, geen tv, alleen het aquarium om naar te kijken

Geen parfum dat we bevochtigen, ik schrijf brieven aan een moeder

Voor een afwezigheid was leren doen met leren doen zonder

Het was mijn leven, het was leven, het was de dagelijkse sleur

Het was de verveling van eindeloze middagen...