Diluvio - Furor Gallico

Ero l’uomo che amava la pioggia

Giacevo beandomi del tuo scorrere

Lì tra i tuoi flutti c'è un dolce profumo

Se lo sento tra la gente mi brucia ancora dentro

Quella pioggia è forte, quella pioggia è calda

Sei caduta in estate rinfrescandomi il cuore

Ora arido e privo di tepore

Ti sei fatta ghiaccio non lasciandomi vedere

Il rancore distorceva il mio dolore

Sferzato dai tuoi venti, intriso del tuo sapore

Mi agitavo per salvarci dalla fine

Grida la tempesta, urla la tormenta

Dell’amore per la pioggia e dell’innocenza

Di un passato diverso, dell’ardore

Del tempo che ne sbiadisce il dolore

Piangevi goccie gonfie di luce sul mio viso

Sdraiati urlavamo i nostri sogni alla notte

E la luna divorava le cose lordate

Cancellandoci nell’eternità del tempo e per sempre

Era la storia dell’uomo che amava la pioggia

Che ora trema se il cielo si tinge di grigio

Inventa nuovi nomi per i fiori che sbocciano

Gioca alla vita, si maschera e ride

Di un passato immerso nell’ardore del tempo che ne sbiadisce il dolore

Grida la tempesta, urla la tormenta

Dell’amore per la pioggia e dell’innocenza

Di un passato diverso, dell’ardore

Del tempo che ne sbiadisce il dolore

Quando chiuderà gli occhi al mondo

Continuerai a cadere in modi infiniti

Ancora bagnerai le sue ossa stanche

Umide di sogni cristallini e non vissuti

Ik was de man die van regen hield

Ik lag te genieten van je flow

Daar in je golven is er een zoet parfum

Als ik het onder de mensen voel, brandt het me nog steeds van binnen

Die regen is zwaar, die regen is heet

Je viel in de zomer en verfrist mijn hart

Nu dor en verstoken van warmte

Je maakte jezelf ijs door me niet te laten zien

Wrok vervormde mijn pijn

Opgeklopt door jouw wind, doordrenkt van jouw smaak

Ik was opgewonden om ons te redden van het einde

Schreeuw de storm, schreeuw de storm

Van liefde voor regen en onschuld

Van een ander verleden, van ijver

Van de tijd die de pijn vervaagt

Je huilde gezwollen lichtdruppels op mijn gezicht

Liggend schreeuwden we onze dromen 's nachts

En de maan verslond de smerige dingen

Door ons uit te wissen in de eeuwigheid van tijd en voor altijd

Het was het verhaal van de man die van regen hield

Wat trilt er nu als de lucht grijs wordt

Verzin nieuwe namen voor bloeiende bloemen

Hij speelt het leven, vermomt zich en lacht

Van een verleden ondergedompeld in de hitte van de tijd die de pijn vervaagt

Schreeuw de storm, schreeuw de storm

Van liefde voor regen en onschuld

Van een ander verleden, van ijver

Van de tijd die de pijn vervaagt

Als hij zijn ogen sluit voor de wereld

Je zult op oneindig veel manieren blijven vallen

Je zult nog steeds zijn vermoeide botten nat maken

Vochtig met kristallijne en ongeleefde dromen