The Hymn Of Kassiani - Frank Turner

I’ve heard that they call me the woman

Who has fallen into many sins

They made me bear myrrh to the burial

And at the graveside, I began to sing

Woe to me, all of you sinners

I’m the lady of a moonless night

The darkness to me is my ecstasy

But for my sins I am far from contrite

They dragged me away from the library

I was cast to the bride show’s harsh light

Where I told the king I was better than him

And thus earned Theophilus' spite

And Theo, he thinks I still love him

But I know him, and he knows not a thing

They call me Kassiani

The woman who rejected the king

Now the emperor, he tore down the icons

The images and words thought divine

But in the quiet of my cell, I redrew them all

And the name that I signed with was mine

I was scourged with the lash for my impudence

My tears were a fountain of brine

But I conceded no defeat, my groaning heart beats

With defiant blue blood Byzantine

And Theo, he thinks I still love him

But I know him, and he knows not a thing

Don’t disregard me as a servant, know me

As the woman who rejected the king

Yes I hid from his eyes when he visited

But don’t dare think me frightened or meek

I was sick of his ineffable condescension

And I will not kiss those sacred feet

I will make his footsteps into music

To be heard by both heathen and Greek

They will mock his meanderings in paradise at twilight

And they’ll remember me: Kassiani

She who hates silence when it’s time to speak

And Theo, he thinks I still love him

He knows not the multitude of my sins

They will sing my song after Byzantium is gone

The woman who rejected the king

I’ve heard all the things that they’ve called me

It’s just so many arrows and slings

Leave the glory to the stepmother, and to the son

I’m the woman who rejected the king

Ik heb gehoord dat ze me de vrouw noemen

Wie is in vele zonden gevallen?

Ze lieten me mirre dragen naar de begrafenis

En bij het graf begon ik te zingen

Wee mij, jullie allemaal zondaars

Ik ben de dame van een maanloze nacht

De duisternis is voor mij mijn extase

Maar voor mijn zonden ben ik verre van berouwvol

Ze sleepten me weg uit de bibliotheek

Ik werd naar het harde licht van de bruidshow geworpen

Waar ik de koning vertelde dat ik beter was dan hij

En zo verdiende Theophilus' wrok

En Theo, hij denkt dat ik nog steeds van hem hou

Maar ik ken hem, en hij weet niets

Ze noemen me Kassiani

De vrouw die de koning verwierp

Nu heeft de keizer de iconen afgebroken

De beelden en woorden dachten goddelijk

Maar in de stilte van mijn cel heb ik ze allemaal opnieuw getekend

En de naam waarmee ik tekende was van mij

Ik werd gegeseld met de zweep vanwege mijn onbeschaamdheid

Mijn tranen waren een fontein van pekel

Maar ik gaf geen nederlaag toe, mijn kreunende hart klopt

Met uitdagend blauw bloed Byzantijns

En Theo, hij denkt dat ik nog steeds van hem hou

Maar ik ken hem, en hij weet niets

Negeer me niet als een dienaar, ken me

Als de vrouw die de koning afwees

Ja, ik verstopte me voor zijn ogen toen hij hem bezocht

Maar denk niet dat ik bang of zachtmoedig ben

Ik was zijn onuitsprekelijke neerbuigendheid zat

En ik zal die heilige voeten niet kussen

Ik zal van zijn voetstappen muziek maken

Om gehoord te worden door zowel heidenen als Grieken

Ze zullen zijn kronkels in het paradijs in de schemering bespotten

En ze zullen me herinneren: Kassiani

Zij die stilte haat als het tijd is om te spreken

En Theo, hij denkt dat ik nog steeds van hem hou

Hij kent de veelheid van mijn zonden niet

Ze zullen mijn lied zingen nadat Byzantium is verdwenen

De vrouw die de koning verwierp

Ik heb alle dingen gehoord die ze me hebben genoemd

Het zijn gewoon zoveel pijlen en slingers

Laat de glorie over aan de stiefmoeder en aan de zoon

Ik ben de vrouw die de koning heeft afgewezen