The Armadillo - Frank Turner

I was taking compass bearings for the Ordinance Survey

On an army training camp on Salisbury plain,

I had packed up my theodolite, was calling it a day,

When I heard a voice that sang a sad refrain:

'Oh, my darling Armadillo,

Let me tell you of my love,

Listen to my Armadillo roundelay;

Be my fellow on my pillow,

Underneath this weeping willow,

Be my darling Armadillo all the day.'

I was somewhat disconcerted by this curious affair,

For a single Armadillo, you will own,

On Salisbury plain, on summer, is comparatively rare,

And a pair of them is practically unknown.

Drawn by that mellow solo,

There I followed on my bike,

To discover what these Armadillo

Lovers would be like:

'Oh, my darling Armadillo,

How delightful it would be,

If for us those silver wedding bells would chime,

Let the orange blossoms billow,

You need only say 'I will'-oh,

Be my darling Armadillo all the time.'

Then I saw them in a hollow, by a yellow muddy bank —

An Armadillo singing … to an armour-plated tank.

Should I tell him, gaunt and rusting, with the willow tree above,

This — abandoned on manoeuvres — is the object of your love?

I left him to his singing,

Cycled home without a pause,

Never tell a man the truth

About the one that he adores.

On the breeze that follows sunset,

I could hear that sad refrain,

Singing willow, willow, willow down the way;

And I seemed to hear it still, Oh,

Vive L’amore, vive l’Armadillo,

'Be my darling Armadillo all the day.

Be my darling Armadillo all the day.'

Ik nam kompaspeilingen voor de Ordinance Survey

Op een trainingskamp van het leger op de vlakte van Salisbury,

Ik had mijn theodoliet ingepakt, hield het voor gezien,

Toen ik een stem hoorde die een treurig refrein zong:

'Oh, mijn lieve gordeldier,

Laat me je vertellen over mijn liefde,

Luister naar mijn gordeldier-roundelay;

Wees mijn kameraad op mijn kussen,

Onder deze treurwilg,

Wees de hele dag mijn lieve gordeldier.'

Ik was enigszins verontrust door deze merkwaardige affaire,

Voor een enkel gordeldier bezit je,

Op de vlakte van Salisbury, in de zomer, is relatief zeldzaam,

En een paar van hen is praktisch onbekend.

Getrokken door die zachte solo,

Daar volgde ik op mijn fiets,

Om te ontdekken wat deze gordeldieren

Liefhebbers zouden zijn:

'Oh, mijn lieve gordeldier,

Hoe heerlijk zou het zijn,

Als voor ons die zilveren trouwklokken zouden luiden,

Laat de oranjebloesem bloeien,

Je hoeft alleen maar te zeggen 'ik zal'-oh,

Wees altijd mijn lieve gordeldier.'

Toen zag ik ze in een holte, bij een gele modderige oever -

Een gordeldier dat zingt voor een gepantserde tank.

Moet ik hem vertellen, uitgemergeld en roestig, met de wilg erboven,

Dit - verlaten op manoeuvres - is het object van je liefde?

Ik liet hem aan zijn zang over,

Zonder pauze naar huis gefietst,

Vertel een man nooit de waarheid

Over degene die hij aanbidt.

Op de bries die op zonsondergang volgt,

Ik kon dat droevige refrein horen,

Zingende wilg, wilg, wilg langs de weg;

En ik leek het nog steeds te horen, Oh,

Leef L'amore, leef l'Armadillo,

'Wees de hele dag mijn lieve gordeldier.

Wees de hele dag mijn lieve gordeldier.'