The Wind & The Old Willows - Evilfeast

Autumn avid mist coats the vast spaces

Homeland devoured by the weeping firmament

Grey horizons unfurl

Limbs embrace the darkened plains

A distant forest looming far away

A cheer to enter the sinister dark

I pass this Earth as the bleak frozen undead

Beset amongst the hideous pest

Adorned in carnal shield

The upper morbid evil domains

I ever wander in solitude my own places of worship

Ascending the thrones of great ominous mystery

The October sunset lured me to the moors again

To grasp and immerse into sullen desolate aura

The wind sang to surge the Heaven’s serenity

The ravens echoed upwards their discord tune

The old willows watched bowing their rugged heads

The shimmering starlight reflected in my eyes

And death, the pale spectre carried soul

To her unfathomed mighty empress, infinity

Then I left the misty humid realm

And entered the uncanny meadows

Ornate in grief none might obtain

Yet armed in hateful highness

Herfst-enthousiaste mist bedekt de uitgestrekte ruimtes

Vaderland verslonden door het huilende firmament

Grijze horizonten ontvouwen zich

Ledematen omarmen de donkere vlaktes

Een bos in de verte dat ver weg opdoemt

Een aanmoediging om het sinistere duister binnen te gaan

Ik passeer deze aarde als de sombere bevroren ondoden

Bezet tussen de afschuwelijke plaag

Versierd met vleselijk schild

De bovenste morbide kwaadaardige domeinen

Ik dwaal ooit in eenzaamheid door mijn eigen gebedshuizen

Het beklimmen van de tronen van een groot onheilspellend mysterie

De zonsondergang in oktober lokte me weer naar de heide

Om te grijpen en onder te dompelen in een sombere, desolate aura

De wind zong om de sereniteit van de hemel te doen toenemen

De raven echoden hun tweedracht deuntje omhoog

De oude wilgen keken toe hoe ze hun ruige hoofden bogen

Het glinsterende sterrenlicht weerspiegeld in mijn ogen

En de dood, het bleke spook droeg ziel

Aan haar ondoorgrondelijke machtige keizerin, oneindigheid

Toen verliet ik het mistige, vochtige rijk

En ging de griezelige weiden binnen

Sierlijk van verdriet dat niemand zou kunnen krijgen

Toch gewapend in hatelijke hoogheid