Morbid Rejoice - Evilfeast

So the mighty space closed

And returned the old woods' vision

Plain magic ended

However it remained in spirit

As strong as in transfiguration moments

Cause i saw it with another eye

Reception shallowness retreated

It became my flesh

A dark force which has made me its son

Distant from the rest of herd

Cannot submit to their craft

Cannot bear their compassion

Nothing in common with false humility

Not considering myself a god

Although my hatred is above me and it is pure

My visions run to dead pyres of carrion

Ruined monuments of pathetic life

Crosses shattered to splinters

And this what they builded for cons

Taking themselves for a tending to perfection

Truly plunged into swamps

Lacerated and torn to pieces

I walked out of the wood calmly

On my old snowy path

The trees have been bowing

I walked out different into old enclosure

And i know that i’ll always be returning

When the sun smothered at sunset

When the moon in silvery cold is rising

So i arose in might

With no fear into death no fear into torment

And when i’ll drown in solitude

It shall give me eternal peace…

Dus de machtige ruimte is gesloten

En gaf de visie van het oude bos terug

Gewone magie eindigde

Het bleef echter in de geest

Zo sterk als in transfiguratiemomenten

Omdat ik het met een ander oog zag

Ontvangst oppervlakkigheid teruggetrokken

Het werd mijn vlees

Een duistere kracht die mij tot zijn zoon heeft gemaakt

Ver van de rest van de kudde

Kan niet indienen bij hun vak

Kan hun medeleven niet verdragen

Niets gemeen met valse nederigheid

Ik beschouw mezelf niet als een god

Hoewel mijn haat boven mij staat en het is puur

Mijn visioenen lopen naar dode brandstapels van aas

Verwoeste monumenten van een zielig leven

Kruisen verbrijzeld tot splinters

En dit hebben ze gebouwd voor nadelen

Zichzelf beschouwen als een neiging tot perfectie

Echt ondergedompeld in moerassen

Verscheurd en aan stukken gescheurd

Ik liep rustig het bos uit

Op mijn oude besneeuwde pad

De bomen hebben gebogen

Ik liep anders de oude omheining in

En ik weet dat ik altijd zal terugkeren

Toen de zon smoorde bij zonsondergang

Wanneer de maan in zilverkoude kou opkomt

Dus ik ben ontstaan ​​in macht

Zonder angst in de dood, zonder angst in kwelling

En wanneer ik zal verdrinken in eenzaamheid

Het zal me eeuwige rust geven...