Funeral Sorcery - Evilfeast

Immortal is my admiration for the moment when the light is fading

For a cold obscurity that embraces the expanse

Life is a sparkle that expires in source

The only battle which we will never conquer

To perceive the conscience of dawn suffocated by the night

Which won’t surrender to the brightness again

This vision haunts me and once I was close to fulfillment

Arriving too late after they took the cardinal part of might

Though the day shall come when I’ll reach it

For the wonder at this face is my internal fire

I go out in the immense spaces bounded by crowns, drowned in fog

The dawn casts off remains of moon’s silvery cover

I hear a ghastly call that leads me to this sacral place

Dark beyond all expression

The wood guides me where the scent of death becomes clear

I am there at last, on a thatch lies

What once was life’s essence taken to hateful force

In partial unity with soil, slowly returns to it

The space majesty arisen by junction

Nature’s involution with death’s one evokes a bit strange states

From euphoria to fright, from aversion to morbid rejoice

Despite the vision’s end I know that the day shall come

Of the encounter with my funeral sorcery…

Onsterfelijk is mijn bewondering voor het moment waarop het licht vervaagt

Voor een koude duisternis die de uitgestrektheid omarmt

Het leven is een schittering die verloopt in de bron

De enige strijd die we nooit zullen overwinnen

Om het geweten van de dageraad te zien verstikt door de nacht

Die zich niet meer overgeeft aan de helderheid

Dit visioen achtervolgt me en toen ik dicht bij vervulling was

Te laat aankomen nadat ze het kardinale deel van hebben genomen

Hoewel de dag zal komen dat ik het zal bereiken

Voor de verwondering over dit gezicht is mijn innerlijk vuur

Ik ga naar buiten in de immense ruimtes begrensd door kronen, verdronken in mist

De dageraad werpt de overblijfselen van de zilveren bedekking van de maan af

Ik hoor een afschuwelijke roep die me naar deze sacrale plek leidt

Donker voorbij alle expressie

Het hout leidt me waar de geur van de dood duidelijk wordt

Ik ben er eindelijk, op een rieten leugen

Wat ooit de essentie van het leven was, werd tot haatdragende kracht gebracht?

In gedeeltelijke eenheid met de aarde, keert het er langzaam naar terug

De ruimte majesteit ontstaan ​​door knooppunt

De involutie van de natuur met die van de dood roept een beetje vreemde toestanden op

Van euforie tot angst, van afkeer tot morbide vreugde

Ondanks het einde van het visioen weet ik dat de dag zal komen

Van de ontmoeting met mijn begrafenis-tovenarij...