Voluntary Slaves - Euthanásia

A soft touch of winter sun awakens me

Only memories of my warm home

Pierce through my frozen body.

None of us know where we’ll be laying down

Maybe for our last sleep.

I can hear the sound of poisoned bullets coming from a far.

I’m embracing the cold ground, as I would a strange lover.

Screams of suffering along our line, maybe one of my friends

Won’t see sunlight anymore.

I go back and watch the battlefield.

We hoped for so long

That we’ll all go back home one day.

Mother, I’m not your little son anymore,

I grew painfully fast,

Not long ago I was still in school,

Now I’m dragging my weary body in the mud of flesh.

Een zachte aanraking van de winterzon maakt me wakker

Alleen herinneringen aan mijn warme huis

Prik door mijn bevroren lichaam.

Niemand van ons weet waar we gaan liggen

Misschien voor onze laatste slaap.

Ik hoor het geluid van vergiftigde kogels van ver komen.

Ik omhels de koude grond, zoals ik een vreemde minnaar zou doen.

Schreeuwen van lijden langs onze lijn, misschien een van mijn vrienden

Zal geen zonlicht meer zien.

Ik ga terug en kijk naar het slagveld.

We hebben zo lang gehoopt

Dat we allemaal op een dag naar huis gaan.

Moeder, ik ben je zoontje niet meer,

Ik groeide pijnlijk snel,

Niet lang geleden zat ik nog op school,

Nu sleep ik mijn vermoeide lichaam in de modder van vlees.