The Summer Night End - Euthanásia

Tonight it’s the last night of two of us

In a strange land in a hotel room

The two of us together and yet separate.

I’m sitting designated, head in hands

Am I willing to wait for the minutes to come?

It should have been a fresh start

Summer night should have refreshed

Our fading fumbling

On our common quest

I stand up and walk round the room

I can’t find the right words, explain it to myself

The long forgotten is talked over and over again

Until the apocalypse of relation of human souls gets real close.

I tell myself what a relief

You rather run away

I hear the door bang

I lay my cautious self in bed

There is no way to settle the fast running stream of thoughts

Should I run and follow you?

Or leave it all to the fate and time?

Did I fall asleep or was it just a dream?

I hear the bang at the hotel room door

Was I hoping to read the feeling in

your eyes and then that I might embrace you?

Shocked I listen to the strange words

Of policemen instead and I know the time has stopped its run for me.

They are taking me to the road past the hotel

Where’s a covered body in front of a car on the road.

I’m hoping to wake up from the nightmare

But nothing of that kind is coming

I beseech to forgive me

I could never imagine anything like that even in a bad dream

Despite of all the pain and trouble of us

I have always wanted to be close to you.

Vanavond is het de laatste nacht van ons tweeën

In een vreemd land in een hotelkamer

Wij tweeën samen en toch gescheiden.

Ik zit aangewezen, hoofd in handen

Ben ik bereid te wachten tot de minuten komen?

Het had een nieuwe start moeten zijn

De zomernacht had moeten verfrissen

Ons vervagende gerommel

Op onze gemeenschappelijke zoektocht

Ik sta op en loop door de kamer

Ik kan de juiste woorden niet vinden, leg het mezelf uit

Over het lang vergeten wordt keer op keer gesproken

Tot de apocalyps van de relatie van menselijke zielen heel dichtbij komt.

Ik zeg tegen mezelf wat een opluchting

Je loopt liever weg

Ik hoor de deur bonzen

Ik leg mijn voorzichtige zelf in bed

Er is geen manier om de snelstromende stroom van gedachten te regelen

Moet ik rennen en je volgen?

Of laat je het allemaal aan het lot en de tijd over?

Ben ik in slaap gevallen of was het maar een droom?

Ik hoor de knal op de deur van de hotelkamer

Hoopte ik het gevoel te lezen in?

je ogen en dan dat ik je zou omhelzen?

Geschokt luister ik naar de vreemde woorden

Van politieagenten in plaats daarvan en ik weet dat de tijd voor mij heeft stilgestaan.

Ze brengen me naar de weg langs het hotel

Waar ligt een afgedekte carrosserie voor een auto op de weg.

Ik hoop wakker te worden uit de nachtmerrie

Maar zoiets komt er niet

Ik smeek me om vergeving

Ik zou me zoiets nooit kunnen voorstellen, zelfs niet in een nare droom

Ondanks alle pijn en moeite van ons

Ik heb altijd al dicht bij je willen zijn.