Dreams - Enslavement of Beauty

Oh!

that my young life were a lasting dream!

My spirit not awakening, till the beam

Of an Eternity should bring the morrow

Yes!

tho' that long dream were of hopeless sorrow

'Twere better than the cold reality

Of waking life, to him whose heart must be

And hath been still, upon the lovely earth

A chaos of deep passion, from his birth

But should it be — that dream eternally

Continuing — as dreams have been to me

In my young boyhood — should it thus be given

'Twere folly still to hope for higher Heaven

For I have revell’d, when the sun was bright

I' the summer sky, in dreams of living light

And loveliness, — have left my very heart

In climes of my imagining, apart

From mine own home, with beings that have been

Of mine own thought — what more could I have seen?

'Twas once — and only once — and the wild hour

From my remembrance shall not pass — some power

Or spell had bound me — 'twas the chilly wind

Came o’er me in the night, and left behind

Its image on my spirit — or the moon

Shone on my slumbers in her lofty noon

Too coldly — or the stars — howe’er it was

That dream was as that night-wind — let it pass

I have been happy, tho' in a dream

I have been happy — and I love the theme:

Dreams!

in their vivid coloring of life

As in that fleeting, shadowy, misty strife

Of semblance with reality, which brings

To the delirious eye, more lovely things

Of Paradise and Love — and all our own!

Than young Hope in his sunniest hour hath known

Something Unique

Oh!

dat mijn jonge leven een blijvende droom was!

Mijn geest ontwaakt niet, tot de straal

Van een eeuwigheid zou de volgende dag moeten brengen

Ja!

tho' die lange droom waren van hopeloos verdriet

'Twere beter dan de koude realiteit'

Van wakker leven, voor hem wiens hart moet zijn

En is stil geweest, op de lieflijke aarde

Een chaos van diepe passie, vanaf zijn geboorte

Maar zou het zo moeten zijn - die droom voor altijd?

Doorgaan — zoals dromen voor mij zijn geweest

In mijn jonge jongensjaren — moet het zo worden gegeven?

'Het was nog steeds dwaasheid om te hopen op een hogere hemel'

Want ik heb genoten, toen de zon helder was

Ik' de zomerse hemel, in dromen van levend licht

En lieflijkheid, — hebben mijn hart verlaten

In de streken van mijn verbeelding, apart

Van mijn eigen huis, met wezens die zijn geweest

Van mijn eigen gedachte - wat had ik nog meer kunnen zien?

'Het was één keer — en slechts één keer — en het wilde uur

Van mijn herinnering zal niet voorbijgaan - een of andere kracht

Of betovering had me gebonden - 'twas de kille wind

Kwam 's nachts over me heen en bleef achter

Het beeld op mijn geest — of de maan

Scheen op mijn slaap in haar verheven middag

Te koud - of de sterren - hoe was het ook?

Die droom was als die nachtwind - laat het voorbijgaan

Ik ben gelukkig geweest, in een droom

Ik ben blij geweest - en ik ben dol op het thema:

Dromen!

in hun levendige kleuren van het leven

Zoals in die vluchtige, schimmige, mistige strijd

Van schijn met de werkelijkheid, die brengt

Voor het uitzinnige oog, meer mooie dingen

Van het paradijs en de liefde - en die van ons allemaal!

Dan heeft de jonge Hope in zijn zonnigste uur gekend

Iets unieks