Zurück In Die Kolonie - Eisregen

Ich kann nicht sterben, selbst meine Seele ist mutiert

Ich sehe meines Lebensrest, den Leib im Staub von Blut zerschmiert

Doch das Ende bleibt verwehrt, denn etwas hat mich auserwählt

Der Tod selbst schenkt mir seine Gunst, macht mich zu seinem Handwerkszeug

Er schickt mich in die Kolonie und sagt mir was zu tun sein wird

Wie Lazarus werd ich wiederkehren, und anführen der Kranken Heer

In einem Waldstück find ich ihn, dem Wirt der meiner Seele würdig

Ein starker Leib, krebsresistent, wird bald mein eigen Fleisch und Blut

Ich dringe ein in seinen Geist, ein kurzer Kampf, er unterliegt

Und wieder hebt sich meine Brust, mein neues Fleisch gen Osten zieht

Überall brennen die Feuer, der Leichenwiderschein erhellt die Nacht

Und die, in denen Leben schlummert, schließen sich an, dem neuen Weg

Schon bald wächst an das Heer an Zahl, vom Tod gezeichnet, vom Tod geführt

Der Weg bringt uns zu jenen Städten, wo schon die letzten Negativen warten

Bald fallen schreiend ihre Reihen, der Boden färbt sich dunkelrot

Einzig Blut und nackter Wahnsinn, Verkünder einer neuen Welt

Ich werd nicht ruhen, niemals rasten, bis auch der letzte Negative fällt

Lass sie meine Waffen kosten, dann erst ist der Plan erfüllt

12 Jahre sind seit dem vergangen, die Welt ist endlich Menschenleer

Nur mehr Leichen ihre Bewohner und auch die zerfallen als bald

Und so liegt es nun an mir, meine zweite Existenz neigt sich dem Ende

Ich knüpf mir selbst die letzte Schlinge, die meinen Nacken brechen wird

Und so liegt das nun an mir, meine zweite Existenz neigt sich dem Ende

Ich knüpf mir selbst die letzte Schlinge, die meinen Nacken brechen wird

Und so liegt das nun an mir, meine zweite Existenz neigt sich dem Ende

Ich knüpf mir selbst die letzte Schlinge, die meinen Nacken brechen wird

Ik kan niet sterven, zelfs mijn ziel is gemuteerd

Ik zie de overblijfselen van mijn leven, lichaam besmeurd met bloedstof

Maar het einde wordt ontkend, omdat iets mij heeft gekozen

De dood zelf schenkt mij zijn gunst, maakt mij tot zijn werktuig van het vak

Hij stuurt me naar de kolonie en zegt wat ik moet doen

Ik zal terugkeren zoals Lazarus en het zieke leger leiden

In een stuk bos vind ik hem, de landheer van mijn ziel waardig

Een sterk lichaam, kankerbestendig, wordt binnenkort mijn eigen vlees en bloed

Ik voer zijn geest, een kort gevecht, hij bezwijkt

En weer gaat mijn borst omhoog, mijn nieuwe vlees trekt naar het oosten

Overal branden vuren, de weerspiegeling van lijken verlicht de nacht

En degenen in wie het leven sluimert, sluiten zich aan bij het nieuwe pad

Binnenkort zal het leger in aantal toenemen, gekenmerkt door de dood, geleid door de dood

Het pad brengt ons naar die steden waar de laatste minpunten al wachten

Al snel vallen hun gelederen schreeuwend neer, de grond wordt donkerrood

Gewoon bloed en pure waanzin, herauten van een nieuwe wereld

Ik zal niet rusten, nooit rusten, totdat het laatste negatieve valt

Laat ze mijn wapens proeven, alleen dan zal het plan worden vervuld

12 jaar zijn verstreken sindsdien, de wereld is eindelijk verlaten

Alleen meer lijken hun bewoners en vergaan ook zo snel

En dus is het nu aan mij, mijn tweede bestaan ​​komt tot een einde

Ik bind mezelf de laatste strop die mijn nek zal breken

En dus is het aan mij, mijn tweede bestaan ​​komt tot een einde

Ik bind mezelf de laatste strop die mijn nek zal breken

En dus is het aan mij, mijn tweede bestaan ​​komt tot een einde

Ik bind mezelf de laatste strop die mijn nek zal breken