Eisenkreuzkrieger - Eisregen

Es ist so bitterkalt

Väterchen Frost sitzt mir im Nacken

irgendwo vor Stalingrad in einer Hölle

aus Eis und Schnee- meine Einheit ist gefallen

im Sperrfeuer von gestern Nacht

nur der Franz ist mir geblieben

Wir sind die letzten von 112

ich habe einen neuen Feind

es ist der Hunger in seiner ganzen Pracht

er frisst sich langsam durch den Leib- bestimmt mein Handeln

Ganz allein, Nachts lässt er mich nicht schlafen

wenn der Ostwind meinen Atem stielt

doch schließe ich die müden Augen

sehe ich das einzige was mich am Leben hält:

Dort wo meine Wiege stand

da ist mein Heimatland

das Reihenhaus mit Schrebergarten

wo meine Frau und Kinder warten

Hier wo die Eisenkreuze sprießen

Werd ich heiß mein Blut vergießen

Wo ich statt Ehre Wahnsinn fand

Werd fallen hier im Feindesland

Heut Nacht kam ich dem Franz ganz nah

viel näher als ihm Recht sein konnte

erst habe ich mich an ihm gewärmt

dann ruckzuck seine Kehle durchgetrennt

dann treibt Irrsinn durch off’ne Türen

ich trank im Wahn sein heißes Blut

und frass gierig das zähe Fleisch

dreimal hab ich gekotzt bis es in mir blieb

Franz war nun mein Proviant

er ist mein treuer Kamerad

doch was sagt das über mich?

bin ich kein guter Wachsoldat?

als ich heut früh dem Schlaf entfloh

da stand ein Russe über mir

er lachte, schoss mir in den Kopf

und so endet mein Krieg hier

Wo sein Herz in Flammen stand

So weit entfernt vom Heimatland

dort zwischen tausend anderen Toten

fror sein Leib auf kaltem Boden

Wo ihn der Tod im Schneesturm fand

verschwand sein Leib im Feindesland

und eine Frau wird ewig warten

auf die Heimkehr ihres Ehegatten

Wo sein Herz in Flammen stand

So weit entfernt vom Heimatland

dort zwischen tausend anderen Toten

fror sein Leib auf kaltem Boden

Wo sein Herz in Flammen stand

Het is zo bitter koud

Vadertje Vorst ademt in mijn nek

ergens voor Stalingrad in een hel

van ijs en sneeuw - mijn eenheid is gevallen

in het spervuur ​​van gisteravond

alleen Franz is aan mij over

Wij zijn de laatste van 112

ik heb een nieuwe vijand

het is honger in al zijn glorie

het vreet zich langzaam een ​​weg door het lichaam - bepaalt mijn acties

Helemaal alleen, 's nachts laat hij me niet slapen

wanneer de oostenwind mijn adem steelt

maar ik sluit mijn vermoeide ogen

Ik zie het enige dat me in leven houdt:

Daar waar mijn wieg stond

daar is mijn vaderland

de tussenwoning met volkstuin

waar mijn vrouw en kinderen wachten

Hier waar de ijzeren kruisen ontspruiten

Ik ben heet om mijn bloed te vergieten

Waar ik in plaats van eer waanzin vond

We vallen hier in vijandelijk gebied

Gisteravond kwam ik heel dicht bij Franz

veel dichterbij dan hij gelijk zou kunnen hebben

eerst warmde ik me tegen hem op

sneed dan in een handomdraai zijn keel door

dan drijft de waanzin door open deuren

Ik dronk zijn hete bloed in waanzin

en at gretig het taaie vlees op

Ik heb drie keer overgegeven voordat het in me bleef

Franz was nu mijn proviand

hij is mijn trouwe kameraad

maar wat zegt dat over mij?

ben ik geen goede bewaker?

toen ik vanmorgen uit mijn slaap ontsnapte

er stond een Rus over me heen

hij lachte, schoot me in het hoofd

en dus eindigt mijn oorlog hier

Waar zijn hart in brand stond

Zo ver van thuisland

daar tussen duizend andere doden

zijn lichaam bevroor op de koude grond

Waar de dood hem vond in een sneeuwstorm

zijn lichaam verdween in vijandelijk land

en een vrouw zal voor altijd wachten

voor de terugkeer van haar man

Waar zijn hart in brand stond

Zo ver van thuisland

daar tussen duizend andere doden

zijn lichaam bevroor op de koude grond

Waar zijn hart in brand stond