Glas - Eisregen

Der Frust hat sich hinein gefressen in hundert Jahren Bitterkeit.

Ein Gefühl, das niemals starb, hab’ich begraben, nah beim Herzen.

Dort irrt es ruhelos umher und greift die Nervenbahnen an.

Ein dumpfer Schmerz pocht tief in mir seit hundert Jahren Einsamkeit.

Ein Talkgeschmack, belegt die Zunge, die gierig über Wunden leckt.

Geschlagen aus Verrat und Trauer, den Finger tief hineingelegt

Zeit zerstört alles

Meine Wut hab ich mir konserviert.

In einem Sarg aus Glas begraben,

Wo ich sie immer sehen kann.

Und dieses Grab segne ich von Herzen.

Besuche ich zu jeder Tageszeit auch nachts

Hab ich an seinem Rand geweint

Des Todes Antlitz schmückt den Sarg aus Glas,

In ihm sich spiegelnd mein Gesicht,

Hab’es zerschnitten mit scharfer Klinge.

Doch dieses Lächeln löscht auch nicht der Stahl,

So lebt es weiter, so bleibt es ewig,

Bis auch der Sarg aus Glas zerbricht.

Bis auch der Sarg aus Glas zerbricht …

Doch etwas speist den Motor, treibt mich vorwärts,

Lässt heißmein Herz in Flammen stehn.

Bittersüßder Fluch der Rache,

Die meine Hand führt hin zum Untergang.

Sie lässt den Schmerz ganz kurz verklingen

Und schenkt dem Leben Farbenglanz von Sinn

So lass ich wankend meinen Abglanz

Durch eine Welt aus falschem Schein.

So taumle ich vor Freude schreiend,

Mich badend in dem Meer aus Blut.

Das eure Leiber mir geschenkt

Und welches lindert meine Wut

De frustratie heeft er in honderd jaar bitterheid in gevreten.

Ik begroef een gevoel dat nooit stierf, dicht bij mijn hart.

Daar dwaalt hij rusteloos rond en tast de zenuwbanen aan.

Een doffe pijn klopt diep van binnen in mij gedurende honderd jaar van eenzaamheid.

Een smaak van talk die de tong bedekt die gretig over wonden likt.

Geslagen door verraad en verdriet, steek je vinger diep naar binnen

Tijd vernietigt alles

Ik heb mijn woede gered.

begraven in een glazen kist,

Waar ik ze altijd kan zien.

En ik zegen dit graf met heel mijn hart.

Ik bezoek op elk moment van de dag, ook 's nachts?

Ik huilde op zijn rand

Het gezicht van de dood siert de glazen kist,

Mijn gezicht erin weerspiegeld,

Ik sneed het met een scherp mes.

Maar zelfs het staal wist deze glimlach niet uit,

Dus het leeft voort, dus het blijft voor altijd,

Tot de glazen kist breekt.

Tot de glazen kist breekt...

Maar iets voedt de motor, stuwt me voort,

Maakt mijn hart heet.

bitterzoet de vloek van wraak,

Mijn hand leidt naar vernietiging.

Ze laat de pijn even verdwijnen

En geeft het leven kleurrijke glans van betekenis

Dus ik liet mijn reflectie wankelen

Door een wereld van valse schijn.

Dus ik wankel schreeuwend van vreugde,

Me badend in de zee van bloed.

die je lichamen aan mij gaven

En welke kalmeert mijn woede