Das Kleine Leben - Eisregen

Mein Blick ist getrübt

So nah bei den Flammen, dass ich kaum mehr etwas erkenne

Vor den Toren der Stadt gellen Schreie durch die Nacht

So grell, so schmerzerfüllt, dass der Wind sie trägt

Bis hierher zu mir, wo meine Seele gefriert

Das Dunkel erfüllt von starrer Bewegung

Fackeln, brennendes Pech zerreißt den Schleier der Nacht

Das Klappern der Leichenkarren kommt näher und näher

Vermummte Gestalten sammeln ein, was der Tod ihnen bringt

Der weiße Schnee, als Kontrast zu verkrampften Gliedern

Reinheit wie Seide, darauf geronnenes Blut

Zerplatzte Haut, Fetzen von Körpern

Blicklose Augen in gefrorenen Höhlen

Anklagend, flehend, ohne Spur von Leben

Draußen vor den Toren brennen Leichenfeuer

Geschundene Körper im letzten Geleit

Manche von ihnen sind nicht ganz vergangen

Doch die Flammen beenden, was die Pest begann

Doch die Flammen beenden, was die Pest begann

Sie bewachen die Stadt mit finsterer Mine

Wer hinein will, verliert sein Leben durch den Lanzenstich

Einzig die Totensammler haben freies Geleit

Was sie nach draußen bringen, fällt der Glut anheim

Der Tod jedoch schleicht unaufhaltsam durch die Straßen der Stadt

Noch reichlich Futter vorhanden, das zu holen er hat

Kein Unterschied der Stände zu erkennen in den leblosen Fratzen

Im Sterben vereint sind sie alle sich gleich

Ob reicher Lehnsherr, ob armseliger Bauer

Die Pest ist nicht wählerisch, wen sie zu sich nimmt

Die Plage weilt unter uns allen

Und keine Hoffnung mehr, die die Seele befreit

Gehetzt voller Furcht untersuche ich meinen Leib

Bald tausend Male, den ganzen Tag

Noch keine Anzeigen des schwarzen Grauens

Nur eine Frage der Zeit, bis der Tod sich zeigt

Meine Familie ist bereits von mir gegangen

Vor wenigen Tagen, als der Schnitter sie rief

Die Leichen brannten mit den anderen

Die Asche im Wind ist, was von ihnen blieb

Gott weilt nicht länger unter uns Menschen

Hier zeigt sich, wo seine Macht versagt

Einzig Sterben und Grauen und Furcht

Sind die neuen Herren, deren Macht ungebrochen und stark

Ich will nicht länger verweilen

Hier drinnen, wo Gram die Mauern durchdringt

Ich muss nach draußen, in die klirrende Kälte

Die Schreie der Sterbenden Begleiter auf meinem Weg

Frost brennt in rotgeränderten Augen

Ein kalter Hauch, der in den Haaren spielt

Die Schritte unsicher, weil kein Weg sich mir zeigt

Und dennoch, unbeirrt nähere ich mich den Wällen der Stadt

Ein Pestkarren begegnet mir, verwaist und verlassen

Tote stapeln sich weit in die Nacht empor

Der Fahrer im Schnee ohne ein Zeichen von Leben

Ein weiteres Opfer, kein Grund um länger zu verweilen

Wie unter Zwang verlasse ich den Ort

Die Schatten nutzend, vor den Blicken der Wächter verborgen

Einzig Spuren im Schnee bezeugen meine Gegenwart

Ein stummer Ruf hat längst meiner sich bemächtigt

Und nichts kann mich halten, ihm Folge zu leisten

Längst liegt die Stadt hinter mir

Eiseskälte erfüllt mich bis ins Mark

Doch mein Weg führt weiter hinaus in die Nacht

Der Ruf leitet mich sicher an mein Ziel

Dann steht sie vor mir, in verblichenen Leinen

Die Haut blau erfroren, wie abgestorben

Ihre Schönheit jedoch kann dies nicht mindern

Nur die Beulen leuchten im fahlen Licht

Unverkennbar — sie ist ein Kind der Seuche

Doch genügend Leben in ihr um mich zu versuchen

Ihr sündiger Leib, eine einzige Verheißung

Der ich nicht mehr lang widerstehen kann

Sie kommt näher, ihre Lippen finden meine

Wie im Wahnsinn erwider ich diesen Kuss

Dann sinken wir nieder auf den frostigen Boden

Unsre Körper verschmelzen ein einziges Mal

Als wir uns trennen ist ihr Leben beendet

Starr ist ihr Körper, wie der Boden unter ihr

Ihre Lippen verzerrt zu wissendem Lächeln

Denn nun ist es an mir, die Pest zu verbreiten

Nun bin ich ihr Bote und ein Teil von ihr

So lange bis es endet, mein kleines Leben

Mijn zicht is vertroebeld

Zo dicht bij de vlammen dat ik nauwelijks iets kan zien

Geschreeuw klinkt door de nacht buiten de stadspoorten

Zo helder, zo pijnlijk, de wind draagt ​​ze

Hier naar mij toe waar mijn ziel bevriest

De duisternis gevuld met starre beweging

Fakkels, brandend pek scheuren de sluier van de nacht

Het geratel van de lijkenwagens komt steeds dichterbij

Figuren met een kap verzamelen wat de dood hen brengt

De witte sneeuw als contrast met verkrampte ledematen

Zuiverheid als zijde, bloed erop geklonterd

Gebroken huid, flarden lichamen

Niet-ziende ogen in bevroren grotten

Beschuldigen, pleiten, zonder een spoor van leven

Er branden vreugdevuren buiten de poorten

Gehavende lichamen in de laatste escorte

Sommige zijn niet helemaal weg

Maar de vlammen maken een einde aan wat de pest begon

Maar de vlammen maken een einde aan wat de pest begon

Ze bewaken de stad met sinistere mijnen

Iedereen die probeert binnen te komen, zal zijn leven verliezen door de steek van een speer

Alleen de dode verzamelaars hebben veilig gedrag

Wat ze naar buiten brengen, valt ten prooi aan de sintels

De dood sluipt echter onverbiddelijk door de straten van de stad

Er is nog genoeg eten dat hij moet halen

Aan de levenloze grimassen is geen verschil in status te zien

Verenigd in de dood zijn ze allemaal gelijk

Of het nu een rijke feodale heer is, of een arme boer

De pest is niet kieskeurig over wie er voor nodig is

De pest is onder ons allemaal

En geen hoop meer die de ziel bevrijdt

Achtervolgd door angst onderzoek ik mijn lichaam

Bijna duizend keer de hele dag

Nog geen zwarte horror-indicaties

Slechts een kwestie van tijd voordat de dood zich laat zien

Mijn familie heeft me al verlaten

Een paar dagen geleden, toen de maaier haar belde

De lijken verbrand met de anderen

De as in de wind is wat er van overbleef

God is niet langer onder ons mensen

Dit laat zien waar zijn kracht faalt

Alleen dood en horror en angst

Zijn de nieuwe meesters, wiens kracht ongebroken en sterk is?

Ik wil niet langer blijven hangen

Hier, waar verdriet door de muren dringt

Ik moet naar buiten in de vrieskou

Het geschreeuw van de stervende metgezellen op mijn weg

Vorst brandt roodomrande ogen

Een koude aanraking die in het haar speelt

De stappen onzeker, want geen enkele manier laat me zien

En toch, onverschrokken, nader ik de wallen van de stad

Ik ontmoet een pestwagen, wees en verlaten

Doden stapelen zich op tot diep in de nacht

De bestuurder in de sneeuw zonder teken van leven

Weer een slachtoffer, geen reden om nog langer te blijven hangen

Ik verlaat de plaats alsof ik onder dwang ben

De schaduwen gebruiken, verborgen voor het zicht van de kijkers

Alleen sporen in de sneeuw getuigen van mijn aanwezigheid

Een stil telefoontje heeft me al lang in zijn greep

En niets kan me ervan weerhouden hem te gehoorzamen

De stad ligt achter mij

IJzige kou vervult me ​​tot op het bot

Maar mijn weg leidt verder de nacht in

De oproep leidt me veilig naar mijn bestemming

Dan staat ze voor me, in verschoten linnen

De huid bevroor blauw, alsof hij dood was

Dit kan hun schoonheid echter niet verminderen

Alleen de hobbels gloeien in het schemerige licht

Onmiskenbaar - ze is een kind van de pest

Toch genoeg leven in haar om mij te verleiden

Haar zondige lichaam, één belofte

Ik kan niet veel langer weerstaan

Ze komt dichterbij, haar lippen vinden de mijne

Waanzinnig, ik geef die kus terug

Dan zinken we naar de ijzige grond

Onze lichamen versmelten een keer

Als we uit elkaar gaan, is haar leven voorbij

Haar lichaam is zo stijf als de grond onder haar

Haar lippen krulden zich tot een veelbetekenende glimlach

Voor nu is het mijn beurt om de pest te verspreiden

Nu ben ik haar boodschapper en een deel van haar

Tot het eindigt, mijn kleine leven