Auf ewig Ostfront - Eisregen

Glaube mir, ich kenn den Tod,

seit Wochen ist er mir ein Bruder.

Leite eiskalt meine Hand,

führt mich hindurch der Russen Land.

Gestern erst war er ganz nah,

ich spürte seinen feuchten Hauch

als ich des Feindes Blut vergoss

bis es aus tausend Wunden floss.

Ich schlief allein, in dieser Nacht,

denn alle sind von mir gegangen.

Ob Freund, ob Feind, alle tot,

Blut glänzt fahl im Abendrot.

Ich bin die Fratze des Krieges,

der Leichensoldat, der weder Freund noch Feind noch Ehre hat.

Ich bin das Weiße im Auge,

das niemanden schont.

Werde tausendfach fallen

Auf ewig Ostfront

Auf ewig lebend Tod.

Als ich aus kurzem Schlaf erwachte

schnürt mir die Furcht die Kehle zu.

Obwohl ich weit gegangen bin,

am selben Ort wie tags zuvor.

Und wieder steh' ich vor den Gräben,

wo mich die Russen schon erwarten.

Jene zehn, die durch mich fielen,

sie sind lebendig, wissend, lachend.

Und wieder gellen meine Schüsse,

zehn Russen fällt mein Sturmgewehr.

Denn bereits beim Morgenlicht

lachen sie mir ins Gesicht.

Ich bin die Fratze des Krieges,

der Leichensoldat, der weder Freund, noch Feind, noch Ehre hat.

Ich bin das Weiße im Auge,

das niemanden schont,

werde tausendfach fallen

Auf ewig Ostfront,

Auf ewig lebend Tod.

Selbst wenn ich durch ihre Hände falle,

mein Blut sich mit dem Eis vermengt,

erwache ich wie stets zuvor

mir ward mein eig’ner Krieg geschenkt

Auf ewig Ostfront…

Geloof me, ik ken de dood

hij is al weken een broer voor me.

leid mijn hand koel,

leidt me door het Russische land.

Gisteren was hij nog heel dichtbij,

Ik voelde zijn natte adem

toen ik het bloed van de vijand vergiet

totdat het vloeide uit duizend wonden.

Ik sliep die nacht alleen

Omdat iedereen van me weg is

Of het nu vriend of vijand is, allemaal dood,

Bloed glinstert bleek in de zonsondergang.

Ik ben het gezicht van de oorlog

de lijksoldaat die noch vriend, noch vijand, noch eer heeft.

Ik ben het wit van het oog

dat spaart niemand.

Zal duizendvoudig vallen

Voor altijd Oostfront

Eeuwig leven dood.

Toen ik wakker werd uit een korte slaap

angst knijpt in mijn keel.

Hoewel ik ver ben gegaan

op dezelfde plaats als de dag ervoor.

En weer sta ik voor de greppels,

waar de Russen al op me wachten.

Die tien die door mij heen vielen

ze zijn levend, wetend, lachend.

En weer klinken mijn schoten,

tien Russen vallen mijn aanvalsgeweer.

Want al in het ochtendlicht

lach in mijn gezicht.

Ik ben het gezicht van de oorlog

de lijksoldaat die noch vriend, noch vijand, noch eer heeft.

Ik ben het wit van het oog

dat spaart niemand

zal duizendvoudig vallen

Voor altijd Oostfront,

Eeuwig leven dood.

Zelfs als ik door hun handen val

mijn bloed vermengt zich met het ijs

Ik word wakker zoals altijd

Ik kreeg mijn eigen oorlog

Voor altijd Oostfront...