Salieri - East Of The Wall

I’d promised to go, but now that it’s time, the scene of what I’d missed

Is haunting me through tattered blinds

«Lift your eyes from above.

Let your life flow out.»

Born from resistance, and plagued by irreverence

The burden of a slow memory’s remnants

Awaken in moments and search for the relevance

The instance fades and leaves me no change

It wouldn’t seem like such a blow if only minds could be renewed as well as bone

If only years could all be hewn as well as stone

A burst of color and dismay rends a draped malaise which

Maligned as it may, still offers up a sanctum’s peace

A cloven hoof crawls for the hobbled

The forked tongue croaks the call of the dumb

What passes over when heads are steeped, neck deep

In the drolls cast off by the shrugging arms, the wading mass

The sludge so thick all limbs are lamed?

Still we waddle all the same

Cast off all my weight

«So cast your light away.

They’ll shine your light out.»

This bleeding erupted from the sores of wasted gods

The tension was broken by bloodied fists and open arms

The meaning destructed in solitude and fits of calm

Residing in daydreams, you’ll only feel it once it’s gone

One day, and one chance to fail one day

You’ll never screw this again, so take it all the way and dig through your grave

Ik had beloofd te gaan, maar nu het tijd is, het toneel van wat ik had gemist

Achtervolgt me door gescheurde jaloezieën

«Hef uw ogen op van bovenaf.

Laat je leven stromen.»

Geboren uit verzet en geplaagd door oneerbiedigheid

De last van de overblijfselen van een traag geheugen

Ontwaak in een oogwenk en zoek naar de relevantie

De instantie vervaagt en laat me geen verandering

Het zou niet zo'n klap lijken als alleen de geesten vernieuwd konden worden, evenals het bot

Konden maar jaren allemaal worden uitgehouwen als steen

Een uitbarsting van kleur en ontzetting veroorzaakt een gedrapeerde malaise die:

Hoe verguisd het ook mag zijn, het biedt nog steeds de vrede van een heiligdom

Een gespleten hoef kruipt voor de strompelden

De gespleten tong kraakt de roep van de stomme

Wat gaat er over als hoofden doordrenkt zijn, nek diep?

In de koddige afgeworpen door de schouderophalende armen, de wadende massa

Het slib zo dik dat alle ledematen verlamd zijn?

Toch waggelen we allemaal hetzelfde

Werp al mijn gewicht af

«Dus werp je licht weg.

Ze zullen je licht laten schijnen.»

Dit bloeden barstte los uit de zweren van verspilde goden

De spanning werd gebroken door bebloede vuisten en open armen

De betekenis vernietigd in eenzaamheid en vlagen van rust

Als je in dagdromen leeft, voel je het pas als het weg is

Eén dag en één kans om op een dag te falen

Je zult dit nooit meer verknoeien, dus ga er helemaal voor en graaf door je graf