A Long Defeat - East Of The Wall

«Scribe quickly your name, and stay to the right.

Your script is curved

It’s inclination hooks and spurts as if rushed to the end

We’ll see… This is only a glimpse.

Still, you’ve kept your head down

Where are you hiding?

And are you weak?

Are you afraid?

Did you creep each step aghast, skirting shadows, or is it what I seek?»

You called to pound the door with pointed hand, but we would burn the house

We barred the doors with guilt and bone, still we might burn the house

We would burn this house of ill regard.

Cathedral eyes were sewn to bind

You won’t storm the house.

We would burn the house

My temple, I’ve mortared lock and key alike.

All’s buried, naught to find

What am I now, torn in two?

The illusion of me becomes and confronts you

What am I, split in two?

What’s left of me will retreat from this empty

knowledge

We’ll weed out what we don’t know

I’ve cut my loss and severed a thought from mind

It plummets like a stone, and glaring back from depths to heights,

will torch the night.

Retreat from this empty knowledge.

Weed out what we

don’t know

Retreat from this broken logic

Lost in what we do not know, we’ll weed out what we don’t know

The road that lay forward was paved with my fears.

I tore at the open floor

I scurried away, and down.

Call out to the open floor

Call out to the words that bind us whole.

Call out from the weighted floor

Call out to the guards before us all.

Call out to the way

The wound was cauterized.

Burn my way and throw me off to the gate

Come fire.

Come flame.

Come home.

Burn my way.

These days were a waste

Come fire.

Come flame.

The weight of a sin’s thick fog.

Come fire.

Come flame

Burn my way.

And after all these words I couldn’t break away from its hold

Weed out what we don’t know

Shadows are fading.

The burnt walls are crumbling

The old guard is changing.

We won’t look down, where we’ve aimed for

Not before my eyes, but hidden behind my back, and grasped with blood in claw

My soul possessions are scant.

Withdraw your hands.

I’ve set my share alight

What’s beneath this?

The husk is wrapped;

its form flawed

We’ll pry the fingers back each bone from bone, all ashen, crumbled away

False.

The rest is soot and blown off.

We won’t wait.

Fall

What we’ve come digging for is dead and cold

We couldn’t wait for the beatings

«Schrijf snel je naam en blijf aan de rechterkant.

Je script is gebogen

Het zijn hellinghaken en spurts alsof ze tot het einde zijn gehaast

We zullen zien... Dit is slechts een glimp.

Toch heb je je hoofd naar beneden gehouden

Waar verstop je je?

En ben je zwak?

Ben je bang?

Heb je elke stap verbijsterd gekropen, schaduwen omzeild, of is dat wat ik zoek?»

Je riep om met puntige hand op de deur te kloppen, maar we zouden het huis in brand steken

We sloten de deuren met schuldgevoel en bot, toch zouden we het huis kunnen verbranden

We zouden dit huis van slecht aanzien verbranden.

Kathedraalogen werden genaaid om te binden

Je zult het huis niet bestormen.

We zouden het huis in brand steken

Mijn tempel, ik heb zowel slot als sleutel gemetseld.

Alles is begraven, niets te vinden

Wat ben ik nu, in tweeën gescheurd?

De illusie van mij wordt en confronteert je

Wat ben ik, in tweeën gesplitst?

Wat er nog van mij over is, zal zich terugtrekken uit deze leegte

kennis

We verwijderen wat we niet weten

Ik heb mijn verlies geschrapt en een gedachte uit mijn hoofd gehaald

Het keldert als een steen, en schittert terug van diepte naar hoogte,

zal de nacht in brand steken.

Trek je terug uit deze lege kennis.

Wiet uit wat we

weet niet

Trek je terug uit deze gebroken logica

Verloren in wat we niet weten, zullen we eruit halen wat we niet weten

De weg die voor ons lag, was geplaveid met mijn angsten.

Ik scheurde op de open vloer

Ik haastte me weg en naar beneden.

Roep naar de open verdieping

Roep de woorden aan die ons heel binden.

Roep vanaf de verzwaarde vloer

Roep de bewakers voor ons allemaal.

Roep naar de weg

De wond werd dichtgeschroeid.

Brand mijn weg en gooi me naar de poort

Kom vuur.

Kom vlam.

Kom naar huis.

Brand op mijn manier.

Deze dagen waren een verspilling

Kom vuur.

Kom vlam.

Het gewicht van de dikke mist van een zonde.

Kom vuur.

Kom vlam

Brand op mijn manier.

En na al deze woorden kon ik me niet losmaken uit zijn greep

Verwijder wat we niet weten

Schaduwen vervagen.

De verbrande muren brokkelen af

De oude garde verandert.

We kijken niet naar beneden, waar we naar hebben gestreefd

Niet voor mijn ogen, maar verborgen achter mijn rug, en met bloed in de klauw gegrepen

Mijn zielebezittingen zijn schaars.

Trek je handen terug.

Ik heb mijn aandeel in brand gestoken

Wat zit hier onder?

De schil is ingepakt;

zijn vorm gebrekkig

We wrikken de vingers terug van elk bot van bot, helemaal asgrauw, afgebrokkeld

vals.

De rest is roet en wordt eraf geblazen.

We wachten niet.

Val

Waar we voor zijn komen graven, is dood en koud

We konden niet wachten op de afranselingen