Through Infectious Waters - Draconian

This flesh holds me captive and in quest of liberation…

As the sheep flock in the dissonance, I tread in dissent

To the piercing light that sears our hearts;

To the sickness that plagues our spirits…

I cannot revere in this blind acceptance and falter in my comprehension

Forfeit my injured soul, this affliction I respire!

Heal this restless spirit — that bestowed naught

Heal this heart that approached the world, as I relegate — I consign!

Heal my heart, my weeping soul…

I consign this putrid flesh

Nothing here, nobody there…

Erroneous illness shouting

The outcry reviles this tattered soil…

Drowning the world in filth and distortion

Forfeit my injured soul, this affliction I respire!

Heal this restless spirit — that bestowed naught

Heal this heart that approached the world, as I relegate — I consign!

Heal my heart, my weeping soul…

I consign this putrid flesh

I’ll leave my conscience to die

A barrenness of dreams and anticipation;

Life and hope shrivel into the void

Heal this heart that approached the world, as I relegate — I consign!

Heal my heart, my weeping soul…

I consign this putrid flesh

In this pantheon of sorrow

We are everything, yet nothing!

And as long we’re breathing

The burden devoid of conclusion!

Unaided I slither — ravaged, silent and alone

I smoulder in anxious strife;

I decline these exhausted remnants of decay

The world is coming to an end;

a vast ocean of disease…

All hope is lost… or perhaps this is the cradle of salvation

I must tranquil these turbulent waters

No more expressions shall leave my trait…

No further words shall be spoken

This illness they conceived broke my tired wings

Dit vlees houdt me gevangen en op zoek naar bevrijding...

Als de schapen kudde in de dissonantie, loop ik in dissidentie

Naar het doordringende licht dat onze harten verzengt;

Aan de ziekte die onze geest plaagt...

Ik kan deze blinde acceptatie niet vereren en wankelen in mijn begrip

Verbeur mijn gewonde ziel, deze kwelling adem ik in!

Genees deze rusteloze geest - die niets schonk

Genees dit hart dat de wereld naderde, terwijl ik degradeer - ik zend!

Genees mijn hart, mijn huilende ziel...

Ik geef dit bedorven vlees toe

Niets hier, niemand daar...

Verkeerde ziekte schreeuwen

Het geschreeuw beschimpt deze gescheurde grond...

De wereld verdrinken in vuil en verdraaiing

Verbeur mijn gewonde ziel, deze kwelling adem ik in!

Genees deze rusteloze geest - die niets schonk

Genees dit hart dat de wereld naderde, terwijl ik degradeer - ik zend!

Genees mijn hart, mijn huilende ziel...

Ik geef dit bedorven vlees toe

Ik zal mijn geweten achterlaten om te sterven

Een dorheid van dromen en anticipatie;

Leven en hoop verschrompelen in de leegte

Genees dit hart dat de wereld naderde, terwijl ik degradeer - ik zend!

Genees mijn hart, mijn huilende ziel...

Ik geef dit bedorven vlees toe

In dit pantheon van verdriet

We zijn alles, maar toch niets!

En zolang we ademen

De last zonder conclusie!

Zonder hulp glij ik — verwoest, stil en alleen

ik smeulen in angstige strijd;

Ik weiger deze uitgeputte overblijfselen van verval

De wereld loopt ten einde;

een enorme oceaan van ziekten...

Alle hoop is verloren... of misschien is dit de bakermat van de verlossing

Ik moet deze turbulente wateren tot rust brengen

Geen enkele uitdrukking zal mijn eigenschap meer verlaten...

Er mogen geen verdere woorden worden gesproken

Deze ziekte die ze kregen, brak mijn vermoeide vleugels